Zijn Malawinezen vriendelijk?

Zijn Malawinezen vriendelijk?

We fietsen op een onverharde weg die ons naar het dorpje Santhe moet leiden. Een man op een wrakke Atlas fiets trapt met zijn blote voeten hard op de overgebleven steeltjes van de pedalen. Hij haalt mij in en we maken een praatje in grammaticaal wrak Engels. Na een kilometer slaat George rechtsaf en legt uit hoe we verder moeten. Voor de lezer thuis die nog nooit in Afrika is geweest: je hebt héél veel onverharde wegen die op geen enkele landkaart staan. Maar je hebt ook héél veel onverharde wegen die juist weer wél op de landkaart staan. Waarom de ene onverharde weg wel op de kaart staat en de ander niet, is voor ons een raadsel. Richtingsborden ontbreken ook, dus volgen we op gevoel en op kompas de juiste weg. Dat het gevoel soms verkeerd kan zijn, blijkt als we een kilometer voorbij een volgende kruising geschreeuw horen. George heeft ons de verkeerde weg in zien slaan en is ons als een bezetene achterna gesjeesd. Het zweet gutst van zijn voorhoofd en als negers rood konden aanlopen had hij dat zeker gedaan. “Sir, you took wrong turn”, zegt hij buiten adem. We fietsen terug en George fietst nog veel verder terug.

Malawi is erg droog. Iedereen -behalve deze twee fietsers- hoopt dat de regentijd dit jaar vroeg komt. Zelfs als ik –eindelijk– weer eens onder een douche sta, valt mij de droogte op. Geen kletterende waterstraal, maar een miezerig straaltje dat net voldoende is om het stof weg te spoelen. Als ik afgedroogd ben, stapt Carla onder de douche. “!ɵ/grr‼₪, ik heb me net ingezeept en nu komt er helemaal geen water meer uit de douche!” klinkt het uit de badkamer. Nog geen twee minuten later klopt een kamermeisje op de deur en zet een emmer water neer.

We staan om half zes op en tegen de tijd dat het 35 graden is, hebben we al de eerste kilometers afgelegd. Misschien dat we nog iets beter moeten acclimatiseren, maar rond twaalf uur is het voor ons te heet om nog enthousiast op het zadel te blijven. We leggen het grondzeil van de tent onder een boom, eten wat, drinken wat en sluiten daarna onze ogen. Ik ben Olympisch kampioen als het gaat om in slaap vallen en ben al snel vertrokken. Als ik wakker word, zie ik op twintig meter afstand een groepje kinderen muisstil naar ons kijken. Pas als ik ze groet met: “Muli bwanji” schuifelen ze wat dichterbij. Ik breng mijn wijsvinger naar mijn mond en gebaar naar Carla die nog slaapt. Zacht lopen ze weer weg. Het antwoord op de kop Zijn Malawinezen Vriendelijk? kan ik na een week fietsen vanuit de grond van mijn hart met een volmondig ‘ja’ beantwoorden.

Eric