Het huis van de ambassadeur

De 'chief' van Chisinga.

We vertrokken vroeg die dag. We wisten dat de eerste dertig kilometer nog over de M1 zou gaan; de belangrijkste weg van het land die helemaal is geasfalteerd. Daarna kwam een stuk onverharde weg die goed te befietsen was.

We vervolgden onze weg tot we in de namiddag in Chisinga waren. We fietsten langs een schooltje waar een stuk of vijf leerkrachten buiten wat zat te drinken. De kinderen waren al lang naar huis. We vroegen waar we konden overnachten. Maar er was hier geen resthouse of hotel.
“Kunnen we misschien ergens anders slapen. In de school bijvoorbeeld?”
Daar moest even over nagedacht worden. Tot een leraar voorstelde: “Laten we naar de ‘chief’ van het dorp gaan.”
En zo gebeurde het.

De vrouw van de ambassadeur, de ambassadeur, de zoon van de ambassadeur, de broer van de ambassadeur en de vrouw van de broer van de ambassadeur.

De ‘chief’ werd geconsulteerd. Eerst leek het erop dat we bij het ziekenhuisje konden overnachten. Maar na druk beraad werd besloten om ons in het huis van de broer van de ‘chief’ onder te brengen. Die broer was ambassadeur in Zambia geweest ten tijde van president Kaunda. Aan de muur hingen twee foto’s als bewijs. Ongelukkigerwijs had hij twee jaar geleden een beroerte gehad. Hij was veroordeeld tot een rolstoel omdat zijn rechterheup het liet afweten en hij was niet meer scherp van geest.
De zoon van de ambassadeur nam de rol als gastheer op zich en we werden voorgesteld aan alle aanwezige familieleden. De ambassadeur en de ‘chief’ bleken nog een paar broers te hebben en die hadden allemaal zo’n vier tot zes kinderen die allemaal getrouwd waren en ook weer kinderen hadden. Ik geloof dat de ambassadeur zei dat hij wel 22 kleinkinderen had. Het dorp bestond uit ongeveer 45 huizen, zo’n 300 mensen. Een derde omvatte deze familie.

De gastvrijheid was overweldigend. We kregen thee geserveerd waar wij onze koekjesvoorraad bij aanspraken. Daarna kwamen stukjes casave, een knolgewas waar ik wel van gehoord, maar nog nooit geproefd had, op tafel. Uit de transistor radio klonken de voetbaluitslagen van de premier league.
Er bleek op een houtsvuur water warmgestookt te zijn, zodat we ons konden mandiën. Het mandie hokje bestond uit drie muren tot nekhoogte waarachter wij ons in het schemer lekker konden wassen.
Na het wassen werd de hoofdmaaltijd geserveerd. Die bestond uit nsima, compacte maismeelbollen, en gedroogde visjes uit Lake Malawi, die smakelijk gekruid en met wat olie prima te eten waren. Ik vroeg de zoon van de ambassadeur hoe ik dit het beste met mijn handen kon eten daar het mijn eerste keer in Afrika was. Hij deed het voor en lachte om mijn onhandigheid.
Inmiddels was een van de slaapkamers in orde gemaakt. Ons klamboe tentje kwam weer goed van pas. Een vleermuizenkolonie had eveneens z’n intrek in het huis van de ambassadeur genomen. Regelmatig scheerden ze over ons hoofd terwijl we zaten te eten. ’s Nachts hoorden we het een en ander op de tent vallen…
De volgende ochtend bleek ook nog op ons te zijn gerekend met het nationale ontbijt van Malawi, thee en witbrood met Blue Band. Grappig dat deze boter van Unilever ook in Malawi een begrip is.
We sloten ons verblijf bij deze Malawinese familie af met een bijdrage voor het eten en de overnachting. Natuurlijk werd dat geweigerd, maar als het voor de kinderen is, dan wordt het wel aangenomen. We vervolgden onze weg naar wat ons die dag weer zou brengen.

Carla