Zwaar fietsen hoor!

Ik lig op mijn rug op bed. Ik voel mijn armen nagloeien van de felle zon. Zand knarst nog tussen mijn tanden, maar mijn opgezette keel heeft inmiddels genoeg water over zich heen gekregen om te herstellen. De afgelopen twee dagen gaan door mij heen.

We zijn gisteren vlak na zonsopgang vanuit Vwasa vertrokken en namen de meest oostelijke hoofdweg van Malawi, de M9. De M staat voor Motorway. De negen geeft aan dat het een hoofdweg is. Een paar uur achter elkaar komen we geen enkel gemotoriseerd vehikel tegen. Dat is niet zo verwonderlijk want de M9 is erbarmelijk slecht. Kilometer na kilometer duwen we de fietsen door het mulle zand. In de zon is het vijfenveertig graden; in onze bidons hoeven we alleen een theezakje te hangen en we hebben warme thee. Als we eindelijk een dorpje tegenkomen hebben ze alleen lauwe Fanta, want elektriciteit is er in dit deel van het land niet.
We zijn op weg naar het Nyika plateau en moeten flink klimmen. Op het Nyika plateau ligt het Nyika National Park. Een wildpark met olifanten, hyena’s, jakhalzen en nog meer wilde dieren waar je doorheen mag fietsen. Het stijgingspercentage in combinatie met het slechte wegdek remt onze snelheid flink af. Als ik kracht zet op de trappers, schieten de keien onder mijn achterband vandaan en als ik even verkeerd stuur zit ik in het grind vast. Als de weg af en toe naar beneden loopt, kunnen we nóg geen snelheid maken, want we stuiteren op dit knollenveld werkelijk alle kanten op. Als mijn Koga het zou begeven, zou ik het niet eens een diskwalificatie van het merk vinden, zo zwaar hebben de fietsen het. Maar neem maar van mij aan: wij ook!

Ik ben blij dat we goede verlichting hebben, want in het pikkedonker komen we bij de toegangspoort van het Nyika National Park. We zitten er na 55 kilometer zweten, wegglijden, stuiteren, duwen, trekken, drinken, vloeken, rollen, slippen, vastlopen helemaal doorheen.
We zetten de tent op. In het schijnsel van onze zaklantaarn poedelen we ons wat af en na een paar oude broodjes duiken we de tent in.

“Ik red het niet meer!” zegt Carla. Ik was net in slaap gevallen maar ik ben op slag klaarwakker. We moeten morgen naar Chelinda, midden in het park. Dat is zestig kilometer ‘fietsen’ over net zulk slecht wegdek als vandaag. Onderweg zijn er geen plekken waar je water in kunt slaan, dus we moeten in deze hitte veel meenemen.
“Ik wil terug, want ik red het niet.” Carla heeft haar billen helemaal kapot gestuiterd en ligt nog na te stuiteren in de tent.
“We kunnen toch kijken hoe het wegdek is. Als het echt net zo slecht is, dan kunnen we toch omkeren?”
“Ik ben echt kapot. Dit is mijn grens. Verder ga ik niet!” zegt ze snikkend.

De terugweg is weliswaar iets minder zwaar, want in plaats dat we omhoog stuiteren, stuiteren we nu naar beneden, maar wel weer met een keiharde tegenwind die het zand hard in mijn gezicht smijt.

’s Middags laat nemen we, opnieuw murw gestuiterd, onze intrek in een rondavel en lig ik op mijn rug de afgelopen twee dagen te overpeinzen. De combinatie van hoge temperaturen, slecht wegdek en het verlangen naar een koel drankje maakt het fietsen hier moeilijk. Ik wordt weer met mijn neus op het feit gedrukt dat er niet overal elektriciteit, en dus koelkasten zijn. En dat niet alle wegen geasfalteerd zijn, zodat een planning in het honderd kan lopen. Dus heb ik weer mijn normen en waarden gekalibreerd.
Ik stel mijzelf de vraag: “Waarom doe ik dit eigenlijk?” Juist door de contrasten, geniet ik nog meer van de luxe die we soms tegen komen dan dat ik anders doe. Maar eigenlijk is fietsen door Afrika soms zo zwaar, dat ik mijzelf afvraag: “Ben ik hier niet inmiddels te oud voor?”
Ik smeer mijn armen in met aftersun, neem nog een slok water en spoel het laatste restje zand tussen mijn tanden vandaan. Ik sluit mijn ogen en val uitgeput in slaap.

Eric