Wij hebben besloten om dit stuk met een jeep te doen. In Uyuni zijn heel veel reisbureautjes die de transfer naar San Pedro de Atacama in Chili aanbieden. Helaas gaan er geen busjes meer, waardoor we meer moeten betalen dan vrienden in 2009 deden. Normaal gesproken gaan er namelijk zes toeristen in een jeep, maar omdat onze fietsen op het dak moeten en de bagage dus achterin, betalen wij voor de twee plaatsen (minus het eten) die het reisbureau mis loopt.
We delen de jeep met een Australisch stel, waarvan wij ons afvragen wat zij hier überhaupt doen, de chauffeur van zestig en zijn zoontje van negen. Het Australische stel spreekt geen woord Spaans, de chauffeur en zijn zoontje geen woord engels. Het reisbureau heeft het Australische stel de reis verkocht met de melding dat wij voldoende Spaans spreken om te vertalen…
We worden opgepikt op het cactuseiland Inca Huasi midden op de zoutvlakte van Uyuni om wederom te overnachten in een hotel van zout.
De volgende dag rijden we over woestijnachtige vlaktes langs talloze kale vulkanen van het ene gekleurde bergmeer naar het andere. Aan het einde van de dag stoppen we bij het mooiste meer van het gebied, Laguna Colorada, letterlijk: Gekleurde Lagune.
’s Avonds trotseren we de tot orkaankracht aangewakkerde bergwind om de duizenden flamingo’s die in Laguna Colorada foerageren te filmen en te fotograferen.
Carla
Aussies
Op het eiland Inca Huasi maken we kennis met Joe en Stefani. Het Australische stel is in Uyuni in de Landcruiser ingestapt voor een tour van drie dagen naar San Pedro de Atacama in Chili.
We stellen ons aan elkaar voor en ze zijn allervriendelijkst. Joe is niet te beroerd om zijn handen vuil te maken, en met z’n tweetjes binden we de fietsen goed op het dak vast. De chauffeur zegt dit niet te kunnen doen, want hij is te klein om op het dak te kruipen en zijn duim is verwond.
Wij hadden een tour geboekt voor maximaal vier personen en betalen het bedrag voor vier personen. Zo waren wij er zeker van dat er genoeg ruimte in de auto is voor onze tassen. De chauffeur heeft een jongen meegenomen die hij voorin wil zetten tussen de bestuurdersplaats en de passagiersplaats waar ik zit. Nou dat wordt mij wat te krap en te gortig.
In dit soort situaties kan ik in verbazingwekkend goed Spaans uitleggen dat wij toch écht hebben afgesproken dat er niet meer dan twee andere passagiers mee zouden komen. Ik stel voor om de jongen op het eiland achter te laten of hem op de achterbank tussen de fietstassen te parkeren. De chauffeur probeert mij nog te vermurwen en zegt dat het zijn zoontje is die nu vakantie heeft. “Nou dat wordt dan een vakantie op de achterbank,” zeg ik streng.
We vertrekken en een gesprek ontspint zich tussen ons en de twee Australiërs. Het is eigenlijk eenrichtingsverkeer, want ze stellen bijzonder weinig vragen aan ons. Ondertussen houd ik de chauffeur in de gaten. Ik zie hem tijdens de tocht over het Salar de Uyuni wegdommelen waarna de auto naar links of rechts gaat. Ik schud hem wakker.
“Ach, hier maakt het niets uit. Deze zoutvlakte is één grote weg”, verdedigt hij zich.
Als we bij het zouthotel aankomen, zijn Joe en Stefani erg behulpzaam met onze fietstassen. Joe ontmoet een drietal landgenoten en ik zie hem veranderen. Van een wat schuchtere jongen, verandert hij in een ongemanierde, plat Australisch pratende gozer. Ze drinken aardig wat Whisky en redelijk beschonken hoor ik ze later op de avond hun bed in kruipen.
De volgende dag bezoeken we een aantal Lagunes. Joe blijft steeds gewoon in de Landcruiser zitten.
‘s Nacht slapen we in een basic hotel. Als we aankomen, zit het Australische drietal te kaarten en de fles Jack Daniel’s is al half leeg. Joe gaat erbij zitten.
“Fucking nice trip it was today hé mate?”
“Yeah, but I was fucked up after the whole day fucking riding is this fucking car.”
“But it was also fucking nice!”
Ze zetten de housemuziek van hun muziekinstallatie wat harder en wij en de andere gasten gaan een tafel verderop zitten.
Carla en ik lopen in de namiddag naar de Laguna Colorado toe en zien tot onze verbazing honderden, wellicht duizenden, flamingo’s.
Als we terug zijn, zeg ik: “Guys, you should have seen it! Hundreds of flamingoes.”
Verstoord kijken ze mij met hun waterige ogen aan. Een antwoord lallend:
“Hey mate, when I’m home I can fucking Google them on the fucking internet. At home it is warm, here is too fucking cold to get outside.” En hij sluit het af met een harde boer. De anderen vinden het wel leuk en proberen een nog hardere boer te laten. Een is zelfs in staat om te boeren in het ritme van de knoertharde muziek.
Als ze na het eten doorhebben dat wij en de andere toeristen willen gaan slapen, gaan ze de deur uit. Er is verderop nog een hotel en daar gaan ze verder zuipen. Ik heb medelijden met de gaten in dat ander hotel.
Midden in de nacht word ik wakker omdat ze een hels kabaal maken als ze hun bed inkruipen. Ze schreeuwen en bonzen op de deuren.
De volgende ochtend zit ik tegenover Joe en Stefani. Zij schaamt zich en Joe kan geen woord meer uitbrengen.
Ik zeg: “Tot nu stonden vakantievierende Israëliërs bij mij op nummer één van de minst geliefde medetoeristen. Maar sinds gisteravond zijn dat Australiërs in beschonken toestand.”
Carla verzacht mijn kritische standpunt; “Maar als Australiërs niet dronken zijn, zijn ze best wel aardig hoor.”
Joe en Stefani durven mij niet eens in de ogen te kijken, zo schamen ze zich. Maar ach, een volgende keer zal het alcohol zuipen en desinteresse zich vast wel herhalen.
Het zet mij wel aan het denken. Ik vraag mij af waarom ze reizen. Ze zijn niet geïnteresseerd in hun omgeving en blijven volharden in de rituelen die ze thuis ook uitvoeren. Hoogstwaarschijnlijk reizen ze om tegen vrienden te kunnen zeggen dat ze door Zuid-Amerika hebben gereisd.
Ik heb geleerd dat onverwachte ontmoetingen altijd erg leuk zijn, maar dan liever niet met dronken Australiërs.
En ik heb weer geleerd wat het is om een kudde- of een rugzaktoerist te zijn; je laat je met gemotoriseerd vervoer van plek A naar plek B vervoeren. Even uitstappen, kijken naar die ene toeristische attractie, foto’s maken, en dan weer door naar het volgende hoogtepunt uit de Lonely Planet.
Maar ach, is dat ook niet wat Carla en ik doen?
Eric
Geef een reactie