Het oorspronkelijke fietsreizigersgevoel.
Vorig jaar kwam ik erachter dat fietsen alleen mij niet meer genoeg voldoening geeft. Ik heb te veel gezien en te veel beleefd om mij nog te verbazen. Ik ben oprecht jaloers op mensen die hun eerste fietstocht nog gaan maken.
Dus ging ik op zoek naar iets dat het reizen per fiets een extra dimensie geeft.
Ik kwam op dit briljante idee: ik wilde op 10-11-’12 om 13:14 uur vertrekken vanaf de 15e breedtegraad en de 16e lengtegraad. De bedoeling was naar de 12e breedtegraad en 12e lengtegraad te fietsen om daar aan te komen op 12-12-’12 om 12:12 uur. Dus van 10-11-12-13-14-15-16 naar 12-12-12-12-12-12-12.
Jammer dat deze route levensgevaarlijk is. Het begin is namelijk in Tsjaad. Door de Arabische lente maken de Toearegs er daar een inhumane winter van. En het is dáár waar ik zou moeten beginnen.
Het einde van de tocht is minstens nog gevaarlijker, want dat punt ligt in Noord-Nigeria waar islamieten christenen uitmoorden. En als westerling ben je christen tegen wil en dank. Een tocht met deze bijzondere cijfers kan ik nooit meer maken.
Ik had nog een tweede bijzonder idee, maar dat is ook door de omstandigheden terplekke niet gelukt. Maar die tocht houd ik nog even voor mijzelf.
Toen trad plan drie in werking. Op zoek naar het oorspronkelijke fietsreizigersgevoel bedacht dat ik ook op een minder goede fiets zou kunnen gaan reizen om zo bij dat gevoel te komen. Onder minder goed kun je ook verstaan: met één verzet, oftewel 0 versnellingen. Dat vraagt een heel andere manier van fietsen, dus ik ben ik de weken vooraf aan deze tocht gaan oefenen op mijn Koga met een ‘single speed’ Rohloff naaf. Als ik dat vertelde aan klanten, vroegen ze soms: “Oh, hoe doe je dat dan?”
“Nou heel simpel: Ik haal gewoon de schakelkabel los als de Rohloff in zijn tiende versnelling staat en die laat ik loshangen.”
Jaren geleden had ik bedacht hoe grappig het moet zijn om op een echte Indiase fiets door India te fietsen. Als het misgaat, is er geen vuiltje aan de lucht, want in ieder gehucht heb je cycle-wallahs, oftewel fietsmonteurs.
Dat bracht wel een dilemma met zich mee, want bij De Vakantiefietser verkopen wij alleen maar goede fietsen. En dan ga ik het slechte voorbeeld geven! Gelukkig zeg ik altijd: “Met iedere fiets kun je op vakantie gaan, maar ik wil er als winkelier alleen niet verantwoordelijk voor zijn.” Dus ik had een uitweg.
Ik heb er over lopen te tobben, maar toch besloten het te gaan doen. En het is ook nog eens spotgoedkoop. Want eh, een Indiase fiets kost zeker wel € 40,-. Al zou ik iedere week een nieuwe fiets kopen, dan nog zou het budgetneutraal zijn. Hoezo budgetneutraal? Nou kijk maar eens naar dit staatje
Aanschafprijs zeer goede vakantiefiets 3.000,00
Over 10 jaar afschrijving = per jaar 300,00
Onderhoud per jaar 100,00
Kostprijs per jaar € 400,00
Hero Jet fiets 40,00
Gedurende 9 weken, iedere week een nieuw fiets € 360,00
Dus zelfs met iedere week een nieuwe fiets, dan nog houd ik er een paar tientjes aan over. Mmm, dat is eigenlijk wel erg decadent. Het voelt alsof ik een nieuwe auto koop omdat het asbakje vol is.
Dus ik ga toch maar kijken hoe lang mijn fiets het volhoudt. Want het wordt niet zomaar een fiets. Nee hoor. Het wordt een echte Indiase Hero Jet. En niet zomaar een Hero Jet! Nee, het wordt de Hero Jet SS Gold. En SS staat voor Super Strong!
En tassen ga ik laten maken, dus die laat ik ook gewoon thuis. En wat doet Carla? Carla gaat op haar Koga een nieuwe riem testen, een zogenaamde centre-track riem met een gleufje in het midden. Oh ja, en ze gaat de nieuwe Shimano Saint pedalen testen.
Oh ja, en ik ga nog iets anders doen, iets wat typische Indiaas is. Maar wat dat is, kun je zien als je in de loop der weken goed op de foto’s kijkt.
Eric
De diepte-investering.
Mr. Singh, de eigenaar van Bombay Cycle Store in Amritsar, is een Sikh zoals een Sikh eruit moet zien. Stoere tulband waaronder hij zijn nimmer afgeknipte haren verbergt. Een volle baard en aan zijn riem een kleine kromzwaardje. Mr. Singh raadt bij mijn spiksplinternieuwe Hero Jet SS Gold een extra stevige achterband aan: “Made from Nylon”, zegt hij met een zwaar Indiaas accent terwijl hij fanatiek op zijn ‘paan’ loopt te kauwen.
“Oh, hoe lang gaat hij wel mee?“
“Wel zeker vijf jaar!”
“Maar hoeveel kilometer?”
Mr. Singh denkt hard na en zegt met zijn donkere stem: “Fifteenthousand for sure!”.
Voorop zet de monteur een mandje en op zijn hurken zittend monteert hij achterop een zware achterdrager en een degelijke standaard. Hij werkt laag bij de grond voor het bureau van Mr. Singh en al het gereedschap ligt op de grond op een jute vod.
Ik vraag om reservemateriaal zoals een stukje fietsketting, remblokjes, spaken, binnenbanden en boutjes en moertjes.
Mr. Singh kijkt zijn ogen uit naar mijn compacte gereedschapset. Ik ben blij dat ik een Bahcootje heb meegenomen, want mijn steeksleuteltjes passen niet allemaal. Het metrisch stelsel is blijkbaar nog niet tot India doorgedrongen. We rekenen de 3500 roepies af en ik rijd naar het guesthouse.
Mijn eerste constatering na 2 kilometer: zelfs mijn aftandse stadsfiets rijdt nog beter. Ik doe eerst olie op de gortdroge ketting, zet de spies op de cranckarm vast en ik trek alle spaken na en haal de slagen uit de wielen. Zo, dat rijdt beter!
Ik ga de volgende ochtend terug naar de Bombay Cycle Store, want mijn zadel moet hoger maar mijn zadelpen is de kort. Mr. Singh is net bezig met wierookstaafjes de foto van de Gouden Tempel en een tekening van Baba Singh te zegenen. Hij draait drie rondjes in de lucht en dan steekt hij het staafje in een wierrookhouder. Hij trekt een pakje roepies uit de borstzak van zijn overhemd, drukt dat tegen zijn voorhoofd en stopt het dan in zijn bureaulade.
Vanachter zijn bureau commandeert hij de monteur, die gehurkt een wiel aan het spaken is, om een lange zadelpen uit een andere fiets te halen.
Ik kijk kritisch mee en constateer dat de diameter van deze zadelpen zeker 2 mm te groot is. “No problem”, zegt Mr. Singh en hij gebaart zijn monteur om de zadelpen met een paar harde tikken met de moker het frame in te meppen. Mwaah, dat vind ik iets te gortig, dus laat ik het maar zo.
We rijden de prettig gestoorde chaos van Amritsar in op zoek naar tassen of iets anders waar ik mijn bagage mee kan vervoeren. We kriskrassen door de straatjes en komen bij de buurt met metaalbewerkers uit. In een aantal werkplaatsjes verkopen ze blikken koffers. Die worden vaak in de huizen gebruikt om te zorgen dat de ratten en muizen niet bij etenswaren en papier kunnen. Ze zijn niet duur, superlicht en in vele maten leverbaar. Ik koop twee koffers voor 400 roepies. Ik vind het zo goedkoop dat ik niet eens afding: 6 euro!
Dan gaan we op zoek naar een smid die een beugel kan maken zodat mijn koffers links en rechts van de bagagedager gehangen kunnen worden. Kijk, dan is het makkelijk dat soortgelijke bedrijven in dezelfde buurt zitten. Sommige smeden hebben het te druk, voor anderen is de klus te klein, maar in een steegje is een smederijtje waar ze het wel willen. Ik maak een tekening met daarop precies hoe ik het wil hebben. En vervolgens maken ze hun eigen tekening, Tja, Indiërs blijven soms ondoorgrondelijk. Ik spreek een prijs af en ze gaan aan de slag. De strippen staal zagen of knippen ze niet, nee ze slaan er met een beitel op tot de stalen strip doormidden breekt. Zo kan het ook en het maakt een ijzerzaag overbodig.
Het duurt een uurtje en dan is de beugel helemaal naar wens. In het guesthouse waar we verblijven is een timmerman, die wil het blanke staal wel voor 100 roepies een kwastje verf geven.
Tja, en hoe is dan mijn tweede indruk? Ik zit erg rechtop op de fiets en moet al mijn kracht uit mijn bovenbeenspieren halen. Een andere zithouding is onmogelijk omdat ik er geen ander stuur op kan zetten. De velgremmen zitten met verchroomde stangetjes op scharnierpuntjes aan het stuur gelast. Dat klinkt stevig maar die vermeende degelijkheid is omgekeerd evenredig met de remkracht. Die is namelijk abominabel slecht. Ik doe er vijf keer zo lang over om stil te staan dan Carla. Zij heeft bij een gemiddelde snelheid van 18 kilometer per uur een remweg van 1 meter en ik een remweg van 5 meter. We hebben het écht opgemeten. En mijn velg is niet helemaal recht dus het remt ook nog eens schokkend.
Met losse handen rijden lukt alleen als ik rechtsaf wil slaan. Mijn Hero Jet SS Gold heeft namelijk de neiging om naar rechts te gaan. Naar links zou veiliger zijn, want we rijden hier links en ik ga liever de berm is dan dat ik frontaal op een overbeladen Tata-bus knal.
Ik heb geen greintje last gehad van spierpijn en zelfs niet van zadelpijn.Een gemiddelde dagafstand van 50 tot 70 kilometer is in dit vlakke landschap goed te doen, De fiets heeft geen versnellingen en de remweg is extreem lang. In dorpjes en steden rijd ik daarom erg langzaam en ik moet goed vooruit kijken op wat er gaat komen. Maar ja, een heilige koe die zonder richting aan te geven opeens rechstaf slaat, daar valt moeilijk op te anticiperen.
Geef een reactie