Dat klinkt als een boek. Of een hoofdstuk uit een boek. En dat is het in feite ook. Het is een van de weinige ontbrekende hoofdstukken in het boek ‘De wind door je haar’ dat Eric en Marijke schreven over hun reis van Amsterdam naar Indonesië, 23 jaar geleden. In die reis zaten twee stukken die ze niet konden fietsen. De zogenaamde ‘Ontbrekende schakels’. Die van Turkije naar Pakistan zal nog wel een tijd duren voor die fietsbaar wordt. De kans erop is in ieder geval vele malen kleiner dan de ontbrekende schakel Noord Oost India/Myanmar/Thailand.
Zolang ik Eric ken, elf jaar nu, heeft hij elk jaar gezocht op internet en geïnformeerd bij andere fietsreizigers of het al mogelijk is. In 2004 wilden we Bhutan via de zuidoostelijke grensovergang, die met de Indiase deelstaat Assam, verlaten, maar toen was daar in het grensgebied een vrijheidsstrijd gaande en mochten we niet via die grensovergang reizen. Het dichtstbij deze droom van Eric kwamen we vijf jaar geleden toen we wel toestemming kregen om door Assam, en ook door Arunachal Pradesh te fietsen.
Assam grenst aan Manipur, vandaar dat we hier onze reis dit jaar beginnen om die tweede ontbrekende schakel van de reis van Eric alsnog te fietsen.
We hebben onze visa in orde, zelfs een double entry visum voor India, mochten we alsnog niet toegelaten worden en terug India in moeten, en als alles klopt staat zaterdagochtend een agent van een reisbureau in Yangon ons aan de grens op te wachten met ons speciale permit om de grens over te gaan en in de Myanmarese deelstaat Sagaing te reizen. De grens tussen Myanmar en Thailand is al een tijdje op vier of vijf plaatsen open. Wij willen een van de grootste nemen, die bij Mae Sot.
Wordt vervolgd…
Carla
Geef een reactie