Fietsvoeten in de aarde

We zijn zeker niet de eerste fietsers die de grens overgaan van India naar Myanmar. Een Schot genaamd Frazier schijnt in februari 2014 al de grens vanuit India over te zijn gegaan. En waarschijnlijk nog een handvol fietsers, maar niet iedere fietser houdt zich bezig met Twitter, blogs, Facebook of Instagram. En nu dan wij. En dat had nogal wat voeten in aarde. Oh ja, ik heb een ruw filmpje gemaakt. Zodra wij ergens zijn met sneller internet zal ik dat op de website zetten.

Het heeft nogal wat voeten in aarde gehad. Een korte opsomming;
1. Eerst hebben we een visum aangevraagd voor Myanmar. Dat was binnen één week geregeld.
2. Daarna hebben we een afspraak gemaakt om een visum te mogen aanvragen voor India en dan ook nog eens voor de deelstaat Manipur. In Noordoost India kan het soms erg onrustig zijn, zodat je het ene moment daar wel mag reizen en het andere moment niet. Ondanks een negatief reisadvies van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, gaan we toch naar Manipur. Voor een visum vragen ze al onze vingerafdrukken en ze maken zelfs een foto van je. En dan moeten we ook nog en stuk of vijf A4-tjes invullen. Ons visum kregen we een paar dagen voor vertrek binnen waarna we pas een ticket naar Imphal, Manipur, India boekten.
3. En tussendoor hebben we alle aanbevolen vaccinaties en Malaria profylaxes geregeld.
4. Via Seven Diamonds Express Travels hebben we via de mail op basis van goed vertrouwen toestemming geregeld om de grens van India naar Myanmar over te gaan. En om door het grensgebied te fietsen. Mijnheer Ko zal ons op 8 november opwachten bij de grensovergang Moreh-Tamu met de benodigde papieren. Pas daar hoeven we hem $ 100 per persoon te betalen. We krijgen wel vooraf de toestemming gemaild, maar wat er staat is voor ons onleesbaar, behalve onze namen dan…

Onze routebeschrijving door het grensgebied.

Nou en daar staan we dan in de Indiase grensplaats Moreh. Ik schreef net ‘wij’, en met ‘wij’ bedoel ik ook Nicholas en Ray, twee Thaise jongens die in januari vanuit Londen vertrokken voor een tocht van Londen naar Bangkok. Wij kwamen hen vlak voor de grens tegen en wow, wat een leuke jongens zijn dat.

We moeten eerst op zoek gaan naar het kantoor van de ‘superintendant’ van de politie. Indiërs zwaaien een kant op en zeggen dat het een paar honderd meter ver weg is. In de praktijk betekent dat een paar keer vragen en verkeerd rijden. We moeten nog een paar keer vragen en slaan dan een onverhard pad in ergens achteraf. Daar krijgen we een ‘exit’-stempel in onze paspoorten.
Na weer een paar keer de weg kwijtraken komen wij bij het kantoor van de ‘superintendant’ van de douane. Daar moeten goederen worden aangeven die naar Myanmar worden geëxporteerd. Een official bekijkt onze papieren en ik bekijk een staatje dat op de muur hangt. Daaruit blijkt dat de ingevorderde goederen die zonder papieren de grens over zijn gegaan, het afgelopen jaar vertwintigvoudigd is.

Daarna mogen we doorrijden naar de bewaakte post bij het ‘Land Customs Station’. Er wordt met mobieltjes heen en weer gebeld naar de voorgaande kantoortjes. Ondertussen onderzoekt een dokter ons of wij geen Ebola hebben en mogen we ook daar weer verder rijden. Een kilometer verderop stoppen we bij het kantoor van het Ministerie van Financiën. Als je namelijk meer dan $ 2.000 wil uitvoeren, dan moet je dat aangeven.

De laatste Indiase grenspost.
(Foto is genomen met toestemming van de militair, zolang ik maar niet de kazerne fotografeerde)

We mogen weer verder en dalen af naar een rivier met een Baileybrug. De rivier is de échte grens. De militairen zijn al van onze komst verwittigd en wuiven ons door. We rijden de brug over en ik zie een stel spookrijders aan de verkeerde kant rijden. Driftig wijs ik naar de ander kant van de weg, tot ik mij realiseer dat wij van de linkerhelft naar de rechterhelft moeten. In Myanmar rijdt men namelijk rechts.

De Myanmarese immigratiedienst. Staand zie je mijnheer Ko
(Foto is genomen met toestemming van de autoriteiten)

We stoppen bij het Myanmarese Immigratiekantoor en overleggen de print met onze onleesbare toestemming. Maar daar is Mijnheer Ko warempel die ons door alle formaliteiten heen helpt.


De dagen na de grensovergang zijn de meest bijzondere fietsdagen. Een ongelofelijk goede weg, die na een rivieroversteek in een ongelofelijk slechte weg verandert. We ploeteren en we zweten maar met z’n vieren zijn we niet van slag te brengen. Onze fietsvoeten zitten af en toe vast in het zand, maar dat deert ons niet. En dan die Myanmarezen. Ik heb het wel eens eerder geschreven: ik ken geen volk dat zo attent, lief en emphatisch is.

Eric