Vanaf Loktak Lake is het twee dagen fietsen naar de Indiase grensplaats Moreh. De eerste dag fietsen we over een kleine vlakke weg langs de oostkant van het meer. Op de rijstvelden wordt druk geoogst. Mannen, vrouwen, kinderen, iedereen helpt mee.
De tweede dag moeten we een bergketen over die de grens vormt tussen India en Myanmar. We merken goed dat we in het grensgebied zijn. Wel vijf of zes keer worden onze paspoorten gecheckt, onze gegevens genoteerd en gevraagd of we écht wel de goede papieren voor Myanmar hebben. Steeds leggen we uit dat we bij de grens een agent van een reisbureau zullen ontmoeten die onze permit bij zich heeft.
En dan gebeurt er iets ongelofelijks. Na een bocht stop ik even om een foto te maken. Eric was even achtergebleven. Ik sta al een tijdje op hem te wachten en heb al een keer aan een chauffeur gevraagd of hij mijn ‘husband’, die ook met de fiets is, heeft gezien. “Ja, hij is ok. Hij staat met twee mannen te praten”, is het antwoord. Hm, dat is raar. Normaal gesproken is Eric met drie zinnen wel uitgepraat met Indiërs als die niet zo goed Engels spreken
Net op het moment dat ik terug wil gaan, komt Eric de bocht om met. . . twee andere westers uitziende fietsers, althans hun fietsen… De twee fietsers zelf komen uit Thailand en hebben in Engeland gewerkt. Ze zijn 10 maanden geleden vertrokken vanuit Londen en zijn onderweg naar Bangkok. Nou ja zeg! Dat was het laatste wat we verwacht hadden vandaag.
Maar het wordt nog gekker: als Eric en ik ons aan hen voorstellen gaat er bij hen een lichtje branden. Ze halen een document te voorschijn waar naast hun namen, ook de onze in staan… Ik kan je zeggen dat het heel raar is: als twee vreemden een document bezitten, opgesteld in een vreemd schrift, met officiële stempels, en je daarin opeens je eigen naam ziet staan in westers schrift…
Het blijkt het speciale permit te zijn dat Seven Diamond Express Travels voor ons geregeld heeft. We vragen natuurlijk gelijk of het reisbureau hen gevraagd heeft om ook op 8 november de grens over te gaan. Nee, het blijkt puur toeval te zijn.
Of toch niet? Het moet zo zijn dat Eric, 23 jaar na zijn wereldreis hij alsnog de ontbrekende schakel gaat fietsen met twee wereldfietsers die zojuist hetzelfde gedaan hebben.
Carla
Geef een reactie