We hebben nog één etappe in Myanmar van De Ontbrekende Schakel te gaan. En die is niet misselijk. De Death Road, nabij La Paz, is er dezer dagen peanuts bij nu die een toeristische attractie is geworden en alleen fietsers en begeleide busjes de oude weg nog gebruiken (zie: onze reis door Peru, Bolivia en Noord-Chili).
De laatste berg is weliswaar niet hoog, maar de weg is op sommige stukken zo smal dat tegenkomend verkeer elkaar niet kan passeren. Daarnaast zijn er ontelbare haarspeldbochten. Daarom is heel pragmatisch besloten dat het verkeer alléén op even dagen van oost naar west, en op oneven dagen van west naar oost mag rijden.
We worden tegengehouden bij een wegblokkade. De agent vraagt of wij weten dat de weg vandaag 4 december is afgesloten voor het west-oost verkeer dat uit onze richting komt. Wij krijgen dus alleen met tegemoetkomend verkeer te maken. Daar zijn we ons bewust van. Toch probeert hij ons over te halen om pas de volgende dag deze weg te nemen. Als hij ziet dat wij dat niet willen, wenst hij ons een goede reis en maant ons om vooral voorzichtig fietsen.
Gelukkig wordt de regel dus niet gehanteerd voor bromfietsers en fietsers. Sterker nog: de weg gefietst hebbende denk ik dat het voor fietsers veiliger is als het verkeer je tegemoet komt gezien de hoeveelheid vrachtwagens, hoog opgeladen pick-up trucks en de conditie van het wegdek. Nadeel is dan wel dat als je opgeeft, je niet om een lift kunt vragen. Maar opgeven is er voor ons niet bij.
De eerste kilometers de berg op is het wegdek nog goed. Langs de kant van de weg staan vrachtwagen met oververhitte remmen. Met dikke slangen water worden de wielen en remmen gekoeld. Het waterdamp slaat ons tegemoet.
Na een vlak stuk begint de ellende, vooral in de bochten. Die zijn volledig stuk gereden door veel te grote en te zwaar beladen vrachtwagens. Ik vraag mij af hoe de weg ooit gerepareerd kan worden. Er is vrijwel geen ruimte voor wegwerkzaamheden én tegelijkertijd de doorgaande verkeersstroom.
Naarmate we hoger op de berg komen wordt het warmer en stoffiger, maar de mensen blijven ons vol enthousiasme begroeten en duimen opsteken. Dat maakt dat we met een grote glimlach verder omhoog ploeteren, soms fietsend, soms lopend.
Nick, Ray en Bastien (de fransman die zich sinds twee dagen bij ons heeft aangesloten) gaan veel harder dan wij, maar hebben op ons gewacht na de eerste pas. Daar zijn wat restaurantjes en kunnen we lunchen en bijkomen. Dan is het nog een kilometer of twee naar de volgende pas. We hopen dat we vóór 18:00 uur bij de grens zijn want er zijn geruchten dat de Thaise grens de volgende dag, 5 december, dicht is vanwege Koningsdag. Als dat inderdaad het geval is willen we vandaag nog de grens over gaan.
De afdaling is zo mogelijk nog slechter dan de klim. Remmen los en gaan is er niet bij. We moeten constant losse stenen en zanderige kuilen ontwijken. Ik ben extra voorzichtig want de wond op mijn arm is nog niet helemaal genezen, dus ook nu moeten de anderen af en toe even op mij wachten.
Ongeschonden komen we bij de wegblokkade aan de andere kant van de berg aan. Misschien verbeeld ik het mij, maar ik denk opluchting bij de dienstdoende agenten te bespeuren. Maar misschien is dat mijn eigen opluchting dat ik ook deze berg overwonnen heb.
Carla
Geef een reactie