Deze reis is voor mij óók een reis door mijn verleden. Er zijn zo veel raakvlakken met mijn persoonlijke geschiedenis dat ik vaak in gedachten verzonken terugreis naar 1991.
Dat we nu door onbekende gebieden zijn gefietst die toen ontoegankelijk waren, is voor mij heel bijzonder. Maar wat mij vooral diep raakt is dat het vooral een teken is dat de teugels van het militaire regime in Myanmar langzaam worden gevierd. Mijn ‘ontdekkingsreiziger- gevoel’ maakt mij gelukkig, maar van een veel grotere schaal en importantie is dat de opengestelde grenzen de Myanmarezen meer welvaart en hopelijk ook geluk oplevert.
Inmiddels zijn we in Thailand en het voelt nog hetzelfde als 23 jaar geleden.
Ok, de Thaise kinderen zijn dikker en er zijn smartphones en schotelantennes. De tweebaanswegen zijn snelwegen geworden en het verkeer in Bangkok is rustiger dankzij de Skytrain. Helaas wordt ook Thailand geteisterd door winkelketens die het winkellandschap uitgesproken saai maken. Toch is 7-eleven wel makkelijk voor de koude drankjes en –eindelijk– gepasteuriseerde melk.
Het eten is nog even lekker en veelzijdig en de Thai zijn nog even goedlachs en vriendelijk. En er hoeft minder vaak onderhandeld te worden over de prijzen.
De welvaart en de daarmee gepaard gaande industrialisatie van Thailand wordt goed weergegeven door de geesteshuisjes. Waren ze vroeger van hout en overal anders. Tegenwoordig zijn ze van beton en komen ze allemaal uit dezelfde gietmal. Het enige dat anders is, is het kleurtje.
In mijn boek ‘De wind door je haar, de zon op je huid’ schreef ik:
In het postkantoor van Chiang Mai halen we de Poste Restante post op en wisselen we girocheques in. Ik bedank de baliemedewerker met ‘khoup koen khap.’
Breed lachend zegt hij: ‘Soewam-maa’, en wijst naar een van de charmante Thaise collega’s; of ik dat tegen haar wil zeggen.
‘Wat betekent het?’
‘Erg mooi.’
Als ik in het voorbijgaan ‘soewam-maa’ tegen het meisje zeg, begint iedereen te schateren.
Wat een verademing. In de voorafgaande landen Pakistan, India en Nepal is het onvoorstelbaar dat je met een vreemde vrouw grapjes maakt.
23 jaar later rijd ik in Chiang Mai naar hetzelfde postkantoor. En ook al is het een nieuw gebouw, het voelt als een afronding.
Ik loop naar de balie en zeg tegen een baliemedewerkster: “Soewam-maa”.
Verbaasd kijkt ze op en glimlacht lief.
De schakel is voor mij gesloten.
Eric
Geef een reactie