Een van de laatste delen van onze missie ‘De Ontbrekende Schakel’ gaat door gebieden die negen jaar geleden niet eens in onze reisgids opgenomen waren. Onafhankelijkheidsstrijders en oppositie verscholen zich in de bergen en de militaire regering van Myanmar wilde niet het risico lopen dat buitenlanders met hen in contact zouden komen. Sinds 2012 is er een staakt het vuren en heeft de oppositie een aantal zetels in het parlement. Langzamerhand worden de strakke lijnen wat gevierd.
Als we de deelstaat Mon verlaten en de deelstaat Kayin binnenfietsen, verandert het landschap significant. Voor ons ploppen karstbergen in al hun grilligheid de vlakte uit. Vooral met een pas aangeplant rijstveld ervoor staat dan garant voor geweldig mooie plaatjes.
De mensen die we onderweg begroeten, zwaaien met nog meer enthousiasme terug dan de Myanmaresen die we tot nu toe zijn tegengekomen. We denken dat dat komt doordat ze sinds een aantal jaren eindelijk óók buitenlandse reizigers zien en dat als een teken zien dat er dingen aan het veranderen zijn in Myanmar.
Hpa-an (uitgesproken als: Pahaan) is de hoofdstad van de deelstaat Kayin. Als we onze reisgids mogen geloven hadden de gebroeders Soe de afgelopen jaren een monopolie op accommodatie en toertjes door de omgeving, maar als we hun kamers bekijken zijn die oud, muf, vies en is er alleen nog plek op de slaapzaal. Het sinds een half jaar geopende Galaxy hotel is voor ons in ieder geval een veel aangenamere optie. De receptioniste is een pas afgestudeerde jonge dame die heel goed Engels spreekt. Een wat oudere heer, die ook aardig Engels spreekt, organiseert voor ons een afwijkend toertje. Normaalgesproken wordt een hele dag uitgetrokken voor het bekijken van alle bezienswaardigheden in de buurt. Maar wij vinden een halve dag en dus drie van de acht interessante plekken echter wel genoeg. Dat is nog eens klantvriendelijk en servicegericht.
In een lawaaierige brommerriksja gaan we op pad met nog drie andere toeristen. Eric stoot zijn hoofd een aantal malen als de chauffeur iets te hard over een hobbel rijdt. Ach, hij is gewoon te groot voor het bakkie.
We bezoeken een soort van menhir-rots met een tempel erop, een tuin met honderden boeddha beelden en een wonderschone grot. Stuk voor stuk zouden deze drie plekken in ieder land een attractie van de allerbovenste plank zijn. Maar hier nog niet.
Vooral de grot is een beleving. De entree is zo groot dat er een huis in past. Die staat er dus niet in, maar wel Boedhabeelden en een paar altaars. Naarmate we verder de grot in glibberen over de gladde stenen, wordt het donkerder. We knippen onze hoofdlampjes aan en gaan af op het geluid van duizenden vleermuizen die bovenaan het dak van de grot hangen. Ontelbare stalagtieten en stalagmieten van piepklein tot reusachtig groot. Na een halfuur door het pikdonker te hebben gelopen in het licht van onze hoofdlampen zien we aan het einde een opening. Daarachter ligt een idyllisch meer te midden van rijstvelden. In een uitgeholde teakboomstam varen we onder een karstberg door en belanden we tussen honderden waterlelies en de rijstvelden. Mooier kan het niet meer worden. De eigenaren van de kano’s zijn zeer in hun nopjes met hun 3.000 Kyat die ze vandaag toch maar weer extra verdiend hebben.
Deze grot is het best bewaarde geheim van Hpa-an. Wil je graag weten waar die grot precies is? Tja, dat vertellen we niet. Anders is het geen geheim meer.
Carla
Geef een reactie