(English translation after the Dutch)
Van klanten had ik verhalen gehoord over hun fietstocht door Costa Rica. Nu hoor ik heel veel reisverhalen, maar wat mij is bijgebleven is dat ze onder de indruk waren van de steile hellingen en de natuur.
Pas op het schiereiland Nicoya wordt dat beeld bevestigd. We nemen een andere route dan de zware route van Bob en Daniëlle. Wow, wat is het alternatief zwaar! Op één dag moeten we zeker 15 keer een rivier doorkruizen waarna we iedere keer weer tussen de 100 en 200 meter omhoog klimmen. Soms kunnen we zo door de rivier fietsen. Carla laat mij dan meestal voorop gaan als ik al rijdend de rivier in rijd. Maar een paar keer lijkt het te diep en parkeer ik mijn Koga op de oever en loop vooruit om met een stok de diepte van het water te peilen. En om te checken of er geen krokodillen in de buurt zijn…
Als het erg diep is, halen we de voortassen van de low riders af en hangen die aan het stuur. Ik trek mijn sokken uit, Carla trekt haar duikschoenen aan. Ook al mag je officieel een Rohloff naaf en een SON naafdynamo niet onder water gebruiken, er zit niets anders op.
Als er op de onverharde weg een bocht naar rechts loopt, gaan we aan de linkerkant fietsen. Daar is de weg minder steil en het wegdek is minder kapotgereden. Bij het kracht zetten op de pedalen slipt mijn achterwiel weg door het grind en het kost bakken met energie om dan weer de lichte cadans te hervinden. Soms kan ik niet om een grote kei heen sturen. Dan kom ik plots tot stilstand en moet snel mijn schoenen uitklikken.
Vervolgens duw ik mijn fiets maar naar boven. Maar zelfs dat is zwaar omdat ook mijn voeten bij het afzetten wegglippen. Ik voel de spieren in mijn schouders en mijn kuiten. Ook al is het stijgingspercentage zes procent, toch moeten we vaak lopen. Carla iets vaker dan ik.
Als ik dan boven ben loop ik vaak terug om Carla te helpen met haar fiets naar boven te duwen.
En als we dan de weg voor ons naar beneden zien gaan, kunnen we nog geen snelheid maken. Het wegdek is meestal zo’n keienveld dat de verdiende afdaling meer een straf dan een beloning lijkt. Als de weg in een bocht schuin wegloopt, moet ik oppassen dat ik door het grind niet van de weg afschuif.
Ook de dagen erna moeten we rivieren doorwaden en komen we meer toeristen tegen. Het meest burgerlijke wat ik hier zie, dat zijn de toeristen met een huurauto. Meestal is het een keurig blank stel tussen de 25 en 45 jaar in een Suzuki huurauto waarbij de man achter het stuur zit. Bij een rivier stapt de vrouw uit om te kijken op welke plek zij het beste door de rivier kunnen waden. Als vrouwlief halverwege is, geeft de man gas en volgt prompt een andere route dan die zij net gelopen heeft. Op de oever stopt hij, toetert dat zijn vrouw weer kan instappen en daar gaan ze weer verder met het bevestigen van hun rolpatroon.
Toch is de erbarmelijke kwaliteit van de wegen op dit schiereiland niet vervelend. De dag afstanden zijn klein en bijna iedere dag komen we wel langs hotels, stranden, restaurants en mini-supers. De fietsen voeren ons door prachtige baaien met meer pelikanen dan mensen. En onderweg slingeren de brulapen boven ons door de bomen, vliegen de prachtigste tropische vogels vlak voor ons langs en kijken joekels van leguanen ons verbaasd na.
Ja, het schiereiland Nicoya is een echte aanrader, maar zie jouw tocht dan wel als een Costa Ricaanse triatlon: meestal rijdend, maar soms door het water of per voet.
Eric
——————————————————————————————————————————————————-
Costa Rican triathlon
From customers I heard stories about their cycling trip through Costa Rica. Now I hear a lot of stories, but what I remember is that they were impressed by the steep hills and nature.
It is only on the peninsula Nicoya that that impression is confirmed.
We take a route other than the major route of Bob and Danielle. Wow, what’s the alternative heavy!
On one day, we traverse at least 15 times a river after which we time and again have to climb between the 100 and 200 meters. Sometimes we can bike through the river. Carla let me usually go ahead if I ride my bike into the river. But a few times it seems too deep that I park my Koga on the shore and go ahead with a stick to test the depth of the water. And to check if there are no crocodiles in the region …
If it is very deep, we take the bags of the low rider carier racks and hang them on to the handle bar. I pull my socks off, Carla pulls on her diving shoes. Even though you may not officially submerge a Rohloff hub and SON hub dynamo, there is no other option.
If there is a bend to the right on the dirt road, we go cycling on the left. There, the road is less steep and the road surface is less rutted. When I put force on the pedals, my rear wheel slips off into the gravel and it costs tons of energy to again regain the light cadence. Sometimes I can not steer my bike around a large boulder. Then I come suddenly to a halt and must quickly click out my shoes.
Then I push my bike up. But even that is too heavy because my feet in the slip away in the deposition. I feel the muscles in my shoulders and my calves. Even though the inclination of six percent, we often have to walk. Carla slightly more often than I do.
When I’m up, I often walk back to help with Carla pushing her bike up.
And if the road in front of us goes down, we can not speed up. The surface is usually such a field of boulders that the deserved descent seems more a punishment than a reward.
When the road in a sloping curve runs away, I must be careful that through the gravel off the road my bike does not slide off the road.
The following days we have to wade through rivers, and we get to see more tourists. The most bourgeois thing I see here that the tourists with a rental car. Usually it’s a neat white couple between 25 and 45 years in a Suzuki car with the man behind the wheel. When they approach a river, the woman steps out to look at what place they can best drive through the river. As his wife is halfway, the man gives gas and prompt follows a different route than the one she just pointed out.
On the bank he stops, honks that his wife can get in again and they will continue with confirming their role pattern.
Yet the poor quality of roads on the peninsula are not annoying. The day distances are small and almost every day we’ll get along hotels, beaches, restaurants and mini-supermarkets. The bikes carry us through beautiful bays with more pelicans than people. And along the howler monkeys swinging through the trees above us, the beautiful tropical birds fly right in front of us and a puzzled whopper of iguana looks at us.
Yes, the Nicoya Peninsula is a must, but see your journey as a Costa Rican triathlon: mostly rolling, but sometimes by the water or on foot.
Eric
Geef een reactie