Het schiereiland Nicoya / Peninsula Nicoya

(English translation after the Dutch)

“He, wat leuk is dit! Wat leuk dat het toch nog gelukt is om elkaar te ontmoeten!”
Daniëlle komt aangerend over het strand terwijl wij de fietsen en alle tassen wederom vanaf een boot door de branding naar het strand dragen.
“Bob zit verderop in het cafeetje bij onze spullen en de fietsen.”

Bob en Daniëlle zijn twee Vlaamse klanten van De Vakantiefietser en inmiddels goede bekenden. Toen zij hoorden van onze plannen riepen ze gelijk: “Nee, écht? Wanneer zijn jullie in Costa Rica? Wij gaan daar namelijk ook naar toe.” Het blijkt dat zij er in dezelfde periode zijn als wij!
Na bestudering van de kaart en de routeplanning zou het kunnen dat we elkaar tegen zouden komen omdat zij in tegengestelde richting fietsen. Dus hebben we gegevens uitgewisseld en afgesproken om elkaar te laten weten hoe ver we zijn. En nu is het dus op het laatste moment nog gelukt!
Onder het genot van verse ananassap en pannenkoeken wisselen we onze fietservaringen in Costa Rica uit.
“Nou, het viel ons wel tegen hoor, het fietsen hier. Slechte wegen, steile hellingen en we hebben vaak door rivieren moeten waden omdat er geen brug is. Hier, neem onze kaart maar”, zegt Daniëlle.
“Daar heb ik op aangetekend wat de zware stukken zijn”.
Oei! Dat ziet er heftig uit zeg. Ik zie pijlen met daarnaast ‘Vreselijk’, ‘Killing’, ‘Heel steil, veel stof en veel auto’s’, maar gelukkig verderop ook ‘Top’, ‘Plat’ en ’14 km asfalt’!
Na de fotosessie met de fietsen en gelukkig toch wel lachende Bob en Daniëlle moeten we alweer afscheid nemen. Zij vliegen de volgende dag terug naar huis en worden zo opgepikt om de laatste nacht in de buurt van het vliegveld te zijn.

We blijven die avond in Montezuma en bekijken onze planning nog eens aan de hand van de kaart van Daniëlle.
We besluiten om de zuidwestpunt van het schiereiland over te slaan en de hoofdweg naar de kust te volgen.
De eerste kilometers gaat het steil omhoog over asfalt. Maar na 7 km en het eerste plaatsje gaat de weg al snel over naar een soort van gravelweg. En inderdaad: de ene steile helling na de andere, wel 15 rivieren waden we door en we komen de hele dag geen winkeltje of cafeetje tegen. Gelukkig is er wel regelmatig schaduw van de jungle die vlak naast de weg oprijst, en af en toe een lekker briesje. Eric zal daar verder over uitweiden.

Aan het einde van de eerste dag zegt Eric: “Ik zie op onze navigatie-app dat er over een kilometer of twee een cafeetje is. ‘Perla India’ heet het. Misschien kunnen we vragen of we naast het café mogen kamperen, want ons doel voor vandaag gaan we niet meer halen”.
Zo gezegd, zo gedaan. We mogen de tent op de betonnen vloer opzetten, en de eigenaresse, Yorlen, wil zelfs wat voor ons koken. Met het geluid van krekels, coyotes en brulapen op de achtergrond vallen we die avond in slaap.

De volgende dag komen we al snel bij de kust. Het blijft zwaar fietsen, ook de dagen erna, maar tijdens de pauzes kunnen we lekker in zee zwemmen, body surfen en pelikanen naar vis zien duiken. We fietsen letterlijk van baai naar baai. En er zijn genoeg winkeltjes en restaurantjes voor de nodige brandstof inname. En zowaar zijn er regelmatig fiets- en voetgangersbruggetjes over de rivieren.

We komen nog andere wereldfietsers tegen ook. Eerst Dean en Dang, een Filipijns stel dat in Canada woont. En Scott uit de buurt van Seattle.

Er zijn leuke cabina’s en hostels, met als hoogtepunt een overnachting bij onze landgenoten Lieke en Michiel op kerstavond in hun paradijselijke lodge ‘Mundo Milo’ in Junquillal. Op kerstavond komen alle buitenlanders uit de buurt in hun restaurant bij elkaar. Iedereen neemt wat te eten mee zodat Lieke en Michiel zelf niet in de keuken hoeven staan. Ik heb nog een zak honingdrop in mijn tas voor Lieke en Eric fietst al twee dagen rond met een ananas achterop, dus die maken we klaar voor vanavond.
Weer een bijzondere kerstavond in den vreemde.

Carla

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

———————————————————————————————————————————–

“Hey, what fun this is! How nice we still managed to meet up!”
Daniëlle comes running on the beach while we carry the bikes and all the bags from a ferry boat through the surf to the beach.
“Bob is in the café with our gear and the bicycles.”

Bob and Daniëlle are two Flemish customers of De Vakantiefietser (The Holiday Biker) in Amsterdam and have become good friends. When they heard of our plans they yelled at the same time: “No, really? When will you be in Costa Rica? We are also going there this year!”
After studying the map and route planning there was a possibility that we would meet each other because they cycle in the opposite direction. So we exchanged information and agreed to let each other know how far we are.
While enjoying fresh pineapple juice and pancakes we exchange our cycle experiences in Costa Rica.
“Well, it was somewhat disappointing, the cycling here. Bad roads, steep hills and we often had to wade through rivers because there is no bridge. Here, take our map”, says Daniëlle.
Oops! She made notes on the map. I see arrows with ‘Terrible’, ‘Killing’, ‘Very steep, dusty and lots of cars’, but fortunately later also ‘Top’, ‘Flat’ and ’14 km asphalt’!
After the photo session with the bicycles and a luckily and surely smiling Bob and Daniëlle, we must say farewell. They fly home the next day.

We stay the night in Montezuma and review our schedule based on the notes on the map of Daniëlle.
We decide to skip the southwestern tip of the peninsula and follow the main road to the coast.
The first kilometers go very steep uphill on asphalt. But after 7 km and the first town, the road changes to a kind of gravel road. And indeed: one steep hill after another, as much as 12 rivers we wade through and all day we see no shop or small café. Fortunately there is regular shade of the jungle that rises up next to the road, and occasionally a nice breeze. Well, Eric will contemplate further on this road.

At the end of the first day, Eric says:
“I see on our navigation app that about a kilometer or two from here there is a café called ‘Perla India’. Maybe we can ask if we can camp next to the cafe because we will not reach our aim for today.”
And so we did. We can set up our tent on the concrete floor, and the owner, Yorlen, even cooks a meal for us. With the sound of crickets, coyotes and howler monkeys in the background we fall asleep that night.

The next day we reach the coast again. It remains heavy cycling, even the day after, but during the breaks we can enjoy swimming in the ocean, body surfing and we see pelicans dive for fish. We cycle literally from bay to bay. And there are plenty of shops and restaurants for the necessary fuel intake. And sure enough there are regular bicycle and pedestrian bridges over the rivers.

We meet other world cyclists too. First Dean and Dang, a Filipino couple who lives in Canada. And Scott from Seattle.

There are nice cabinas and hostels, culminating with an overnight stay at our fellow countrymen Lieke and Michiel on Christmas Eve in their paradise lodge ‘Mundo Milo’ in Junquillal. On Christmas Eve, all foreigners from the area gather in their restaurant. Everyone takes some food with them so Lieke and Michiel do not have to be in the kitchen all evening. I have a bag of honey licorice in my bag for Lieke and Eric cycled for two days with a pineapple under his luggage net, so that is our contribute to the night.
Another special Christmas Eve in a faraway country.

Carla