Terug in Bolivia
De eerste dagen loop ik met een onwerkelijk gevoel rond in Sucre. Nog geen anderhalve maand geleden fietsten we in India met het personeel van de winkel vanwege het 15-jarig bestaan en hadden we nog geen idee waar onze ‘grote’ reis naar toe zou gaan. En nu zijn we hier. Maar het is wel leuk. De aardige mensen, de kleurrijke marktjes, de bolhoedjes, de Spaans-koloniale huizen met hun binnenplaatsen. Het is een feest van herkenning, ondanks dat we destijds niet in Sucre waren.
De avond van aankomst is het Halloween. Dat is hier voor al een kinder-verkleedfeest met lampionnen en mandjes snoep. Maar er is ook een optocht van verklede fietsers. Erg leuk.
Eerst maar een paar dagen acclimatiseren want Sucre ligt al op 2800 m hoogte. Het is aangenaam. Het is voorjaar. Overdag lekker 30°C. ’s Avonds koelt het lekker af.
Tijdens het ontbijt de tweede dag ontmoeten we Paula. Zij woont in Santa Cruz en heeft een lezing gegeven op de universiteit en is nog twee dagen toerist in eigen land in Sucre. Ze wil vandaag het dinosaurus museum bezoeken. Het is een erg leuke dame en we stellen voor om samen te gaan. Zoals ze de ‘site’ beschrijft lijkt ons dat ook wel interessant. Ooit was in dit gebied de oever aan een binnenzee, en zijn er dinosauriër voetafdrukken in de klei achter gebleven. Die zijn versteend en de plaats waar ze in zitten is door tektonische activiteit 70° verticaal omhoog gedrukt. Uniek in de wereld. Rondom deze vondst is een park gemaakt met plastic dinosauriërs op ware grootte. Beetje kitsch, maar wel leuk en interessant.
’s Avonds lopen we naar het restaurant dat we aanbevolen hebben gekregen. Opeens zegt Eric: “Kijk daar nou eens. Een uithangbord met een fietsje en ‘Amsterdam’ eronder. Het lijkt erop dat dat een restaurant is. Daar kunnen we natuurlijk niet aan voorbij gaan. “Kom, we gaan kijken”. Het blijkt inderdaad een restaurant te zijn met een Nederlandse eigenaar. Het is niet druk, dus Dirk heeft wel even tijd om met ons te praten. Zij vrouw blijkt een waar culinair talent te zijn. Hij heeft haar ontmoet in Uyuni en zijn daarna naar Sucre verhuisd.
D
aar hebben ze een restaurant aan het centrale plein opgezet, maar nadat ze een jaar aan de culinaire academie in Lima had gestudeerd en zeven maanden een Australische chef in dienst had genomen om nog meer kneepjes van het vak te leren, was het restaurant aan het plein te klein voor haar. Vandaar dat ze in de straat erachter een groter pand hebben betrokken en sinds twee maanden daar draaien. Het eten is inderdaad erg goed. Er blijken nog 11 Nederlanders in Sucre te wonen. Bijna allemaal werken ze in de horeca of in de toeristische sector. Eén Nederlander springt eruit. Dat is Harry Ellen. Die blijkt net als ik van Texel te komen en net zo oud te zijn als mijn vader. Mijn vader kent hem wel. Harry is op z’n 68e nog omgeschoold tot missionaris en woont en werkt dus nu al zo’n 14 jaar in Sucre.
De volgende dag lunchen we nog met Paula bij restaurant ‘Amsterdam’, zo goed vonden we het, en maken we ons op voor de eerste etappe van drie dagen, van Sucre naar Potosí.
Carla
Geef een reactie