We vertrekken uit Potosí, wat een stad met schone berglucht zou moeten zijn want het ligt op 4060 meter hoogte. Het tegendeel is waar. Omdat met name de openbaar vervoer bussen ongelofelijk veel roet uitstoten, hap ik soms in de straten naar adem. Het naar adem happen heb ik ook als ik in mijn slaap wakker wordt. Mijn ademhaling stokte even waardoor ik wakker werd en mijn keel is gortdroog. Ik haal een paar diepe teugen lucht en val weer in slaap, om even later weer wakker te schrikken alsof mijn lijf laat weten dat ik een paar keer extra goed moet ademhalen. Ik neem meteen weer een paar slokken water en zo gaat dat een paar keer. Tja, last van hoogteziekte heb ik niet, maar wel soms van kortademigheid. Een volgende keer als wij op deze hoogte gaan fietsen, ga ik eerst een paar weken dikke sigaren roken. Als ik dan hier ben en niet meer rook, dan voelt dat waarschijnlijk alsof ik extra veel lucht krijg.
In vier dagen fietsen we naar Uyuni over de hoofdweg. Een goed geasfalteerde weg met de laatste dagen soms twee auto’s per uur. We dalen af en klimmen weer naar 4100 meter. Daarna dalen we tot 3600 om naar 4218 meter te klimmen. De hellingen zijn niet superstijl, maar het percentage zuurstof is op deze hoogte 30% minder dan bij ons in Nederland en het energieniveau van een fietser op deze hoogte is maar 60 procent van wat het anders is. Ik vraag mij soms af: “Waarom doe ik dit? Waarom fiets ik bergop en moet dan stoppen om flink adem te halen terwijl het voelt alsof ik bijna stik.”
Een reden is omdat het in deze grote leegte erg mooi is om te fietsen. Wow, dat er nog zo veel ruimte bestaat op onze planeet. Je gaat een bocht om en ziet weer bizarre rotsformaties. Als ik even op Carla wacht, zie ik in de rotsen een versteend zandstrand. En een dag later zie ik een rotsblok met een dinosaurusvoetafdruk. Want vroeger was deze hoogvlakte zee en oever. De Andes is ontstaan doordat aardlagen omhoog werden gedrukt tot boven de 4000 meter.
Er woont bijna niemand en wij zien meer lama’s en vicuña’s dan Bolivianen. Dorpjes zijn er zelden en als ze er zijn, zijn het functionele mijnwerkdorpjes die niet heel mooi ontworpen zijn.
De wind heeft vrij spel. Soms hoor je de wind aankomen door een gebulder in de verte. En dan een minuut later wordt je opzij geduwd. We zien wervelstormen in de verte en ik ruik de geur van toiletverfrisser. Maar volgens Carla komt dat omdat wij toiletverfrisser gebruiken met de geur van Eucalyptus. En hier staan soms eucalyptusbomen die geuren.
We komen de Duitsers Sascha en Maria tegen met wie we een dag optrekken en ook vrijkamperen. We moeten wel kamperen want er is niets. En eigenlijk is dat niet erg. We koken ons kostje op onze benzinebrander en wassen ons voordat de zon onder gaat, want dan daalt de temperatuur heel snel.
Na vier dagen ploeteren, komen we aan in Uyuni waar het leven weer van alle gemakken wordt voorzien. We hebben dan vier passen achter de rug van 4100, 4218, 4038 en 4114 meter. En tussendoor dus steeds afgedaald en stukje omhoog, weer afgedaald en dan op en neer naar de volgende pas.
We zijn inmiddels goed ingefietst en dat moet ook wel. Want na Uyuni gaan we de Laguna Route volgen en die is grotendeels onverhard en er zijn niet veel dorpjes en onderkomens. De hoogste pas op dat traject is boven de 4900 meter. Omdat er onderweg bijna niets te krijgen is, hebben we een planning gemaakt. Voor het ontbijt hebben 1,2 liter water nodig, overdag drinken we 2 liter p.p. en voor het avondeten hebben we 2,2 liter nodig. Dan hebben we nog 2 liter waswater nodig p.p.om ons te wassen en de tanden te poetsen. Maar we hebben ook Wetties bij ons voor het geval we toch wat water tekort komen. En dan nog genoeg eten mee voor soms drie dagen. Dat betekent dat de fietsen op de gedeeltes waar geen water en voedsel verkrijgbaar is, opeens 20 kilo zwaarder zijn door het water en eten.
Je hoort weer van ons hoe dat is gegaan.
Eric
Geef een reactie