Hoogvlaktes van de Andes 10: Routine

Als het even kan maken Carla en ik voor een overnachting gebruik van een hospedaje of een hostal.  Maar toch is het mooi om te kamperen omdat je zo bewuster wordt van de leegte. En bovendien hebben we geen keuze, want vaak is een onderkomen een paar honderd kilometer verderop. Het veelvuldig kamperen leidt tot een routine waarbij Carla en ik zo onze eigen taken ontwikkelen.

Vanaf vier uur ’s middags kijken we al uit naar een plek uit de wind om de tent op te zetten. Als er een glooiing in het landschap is, stap ik af en loop er naar toe. Negen van de tien keer is er niets, maar soms wel en dan vraag ik Carla of ze het ermee eens is. Zo kan het soms wel tot half zes duren voordat we een plek hebben gevonden. En dat ligt dan niet aan Carla maar omdat er zo weinig goede plekken zijn.

We schrapen dan de grond schoon met onze schoenen en ik ga op zoek naar grote keien. Ondertussen heeft Carla al het grondzeil neergelegd en met de aangeleverde keien zo goed mogelijk vastgelegd in de harde wind die iedere middag opsteekt.
Ik schuif de tentstokken door de tent en Carla begeleidt de stokken omdat ze anders door het doek prikken. Daarna zet ik alle hoeken van de tent vast met de grote keien die op het grondzeil liggen terwijl Carla in de wind de tent vasthoudt. Soms moet ik bijspringen omdat de tent bijna weggeblazen wordt.

Zodra de tent min of meer staat, leggen we meer gewicht in de tent omdat hij anders alsnog wegwaait, zo hard is de wind.
Ik zet de scheerlijnen vast aan andere grote keien en Carla kruipt de tent in. Maar handen veegt ze over de grond van de binnentent om te controleren of er geen scherpe takjes met doorns of steentjes liggen. Onze Exped matjes zijn op deze reis niet lekgeraakt dus goed gedaan Carla! We zetten de tassen onder de buitentent en we leggen alle slaapspullen in de binnentent.

Op een camping ga je dan eerst lekker koken en je daarna wassen. Maar omdat het berekoud wordt als de zon zakt of als de schaduw over ons valt, gaan we ons eerst wassen. Carla kleedt zich geheel uit en ik houd de waterzak vast met waswater. Die heeft achterop haar fiets gelegen dus het water is nu nog lekker warm. Als Carla zich heeft afgepoedeld, ben ik aan de beurt.
Terwijl ik mij verder aankleed, heeft Carla haar achtertas met eetspullen gepakt en is bezig een ui klein te snijden en een courgette in stukjes te snijden.

Ik bedien de benzine/gasbrander (Optimus Omnifuel) en zet 1 liter water op voor de pasta. Als het water kookt, laten we de pasta nog even een paar minuten koken en daarna haal ik de pan van het vuur en laten we het verder garen in een isolatiehoes. In de tweede pan fruit ik de uitjes en doe er later de courgette en pastasaus bij. Carla voegt wat peper en zout toe. Ze strooit het zakje paprikapoeder dat wij onderweg hebben gekocht enthousiast half leeg in de pan. Tja, ik zou het eerst geproefd hebben. Helaas blijkt zij het plaatje met pepers voor paprika’s te hebben aangezien en is de pastasaus veel te scherp voor mijn smaakpapillen. En nee, ik ben niet boos op haar geworden.


Na het eten ruimen we een beetje op, poetsen de tanden en duiken snel onze warme Vaude mummieslaapzakken in. Oh ja we gebruiken ook beide een zijden lakenzak wat nog veel lekkerder slaapt. Terwijl Carla n de tent nog wat aan het rommelen is, ben ik al vertrokken.

De volgende ochtend gaat het alarm om zeven uur. We hebben dan tien tot elf uur geslapen. Carla heeft écht moeite om bij de vrieskoude de tent uit te komen. Terwijl ik buiten foto’s maak van de tent en de tassen op de fietsen hang, ruimt zij binnen alle slaapspullen op. Ik vul vanuit de drinkwaterzakken onze Klean Kanteen isolatiebidons met het ijskoude water, zodat wij ’s middags als het ruim boven de dertig graden is ijskoud water hebben. Tegen de tijd dat de matjes, kussentjes, slaap- en lakenzakken in de foudraaltjes zijn gepropt schijnt de zon op de tent en is het warm genoeg voor haar om uit haar nest te komen.

We zoeken een plekje in de opkomende zon en roosteren het brood, dat op het moment dat je het koopt al oud en droog is.
Terwijl Carla na het ontbijt de spullen in de eettas opbergt, veeg ik de binnentent schoon en pak de tent in. Tegen alle keien geef ik uit gewoonte een schop, want vaak kunnen er dieren onder zitten. Zoals dat schorpioentje dus.


We smeren ons in met Factor 50 en stoppen al het vuil in een plastic tasje dat bij Carla onder het bagagenetje gaat. Bij vertrek kijken we nog één keer goed achterom om te zien of wij de plek net zo achterlaten als dat wij hem aantroffen.

Zo gaat onze kampeerroutine. En een routine maakt het leven een stuk makkelijker, zeker als je tegen de deadline van een ondergaande zon zit. Maar een routine in een relatie leidt kan al snel leiden tot een symbiose. Op de lange termijn houdt dat in dat je inlevert aan vaardigheden en ervaring. Als de ander er dan een keer niet is, dan realiseer je je opeens dat je heel veel vergeten bent en opnieuw moet leren. Daarom mijn tip van de dag: wissel de routine in een relatie af en toe om. Als het kan. En accepteer dat de ander minder goed is dan dat jij het bent, met als gevolg misschien een hele scherpe pastamaaltijd.

Eric

Geef een reactie

Je kan deze HTML-tags gebruiken

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>