Ik werd op 24 januari 1962 in de polder Waal en Burg op Texel geboren. We woonden ver buiten het dorp. Het verlangen het eiland te verruilen voor een spannender omgeving werd mede daardoor gevoed. Zodra ik de HAVO gehaald had vertrok ik dan ook naar Amsterdam om mijn geluk te beproeven door middel van de Middelbare Hotelvakschool. Tijdens het stagejaar knapte ik echter volledig af op de Horeca en besloot met de Engelsman die ik in de zomer ervoor op Texel ontmoet had mee te gaan op wereldreis. In de loop van die reis werd onze zoon geboren in het Flying Doctor-achtig ziekenhuisje van Gympie, Australië.
Bij terugkomst in Nederland vestigde mij definitief in mijn geliefde Amsterdam om mijn kind op te voeden. De Engelsman besloot in Australië te blijven. Ik deed via het ‘herintredende vrouwen’-programma van het Arbeidsbureau een secretaresse opleiding bij Schoevers en vond al heel snel werk binnen de personele organisatie van ABN AMRO. Wegens de overname van het consortium raakte ik mijn baan kwijt werkte daarna bij de Luchtverkeersleiding Nederland. Op dit moment heb ik een leuke functie als Management Assistant bij Philips Design in Amsterdam.
Het verlangen naar avontuur bleef, en ik maakte met mijn zoon een aantal fantastische reizen door Griekenland, Turkije, Portugal, Zweden en Canada. We pakten onze rugzakken en kregen een lift van vrienden of namen de bus, trein, vliegtuig of kano. Om als vrouw alleen te reizen met een kind was een heel bijzondere ervaring. Ik had snel aanspraak omdat men dat toch moedig vond. En ik had geen last van opdringerige mannen omdat “er ergens toch een vader moet zijn?”.
In die periode ontmoette ik een leuke vent die de pakkage-deal Carla/kind wel zag zitten. De eerste vakantie was met de fiets door Ierland. Daarna volgde Engeland. Maar vooral Frankrijk stal onze harten in de jaren daarna. Gezellige campings in de Cevennen of Pyreneeën opzoeken. Altijd prijs wat vriendjes betreft. Bergwandelen, skiën, duiken en The New York Experience gingen in de jaren ’90 tot jaarlijks terugkerende activiteiten behoren.
Het was inmiddels 1999 geworden, het eerste jaar dat mijn zoon niet meer mee ging op vakantie. Tijdens een voettocht door de Pyreneeën ontstond het plan om onze horizon naar andere werelddelen te verleggen. Vietnam, Mexico, Guatemala en Chili kwamen op ons verlanglijstje te staan. Tot mijn grote verdriet verkoos de leuke vent zijn carrière boven ons gezinnetje, en reisde ik een jaar later met een groepsreis af naar Vietnam.
Voor het eerst lukte het om een volledig reisdagboek bij te houden. Bij thuiskomst werkte ik het dagboek uit. Ik besefte dat ik iets terug had gevonden wat ik leuk vond, namelijk verhalen schijven. Doordat mijn leven tien jaar lang rond de opvoeding van mijn zoon en de wereld van de leuke vent had gedraaid was ik dat vergeten. Ik gebruikte het materiaal voor een aantal schrijfcursussen op ’t Colofon, de HKU en Forum.
In 2001 organiseerde ik zelf een reis naar Mexico en Guatemala en kreeg drie vriendinnen zo ver met mij mee te gaan. Tijdens een duikvakantie op Bonaire in 2002 besloot ik dat het tijd was geworden om er een keer alleen op uit te trekken. Zo ontstond het plan om in de zomer van 2003 van Amsterdam naar Praag te fietsen. In de aanloop naar deze reis ontmoette ik Eric. Hij had zijn winkel net geopend en nog alle tijd om uitgebreid met klanten te praten. Door een blessure moest ik de reis afblazen. Na mijn revalidatie zou het te koud zijn om nog naar Praag te fietsen. Ondanks de hevige verliefdheid besloten we dat het goed zou zijn als ik mijn solotocht toch nog zou maken. Dat werd in Andalusië. Nog voor ik vertrok vroeg Eric of ik met hem mee wilde gaan fietsen in Bhutan en toen heb ik:”Ja” gezegd. Hoe het verder ging kun je op deze website lezen.