Weg van het asfalt

Weg van het asfalt

Net als vorig maar merk ik aan Eric dat hij de reis wat minder spannend vindt dan andere jaren.
“Wat kunnen we doen om het voor jou wat spannender te maken”vraag ik hem als we op een ochtend in La Paz aan het ontbijt zitten.
“Ongebaande paden, dat maakt het fietsen voor mij spannend. We zijn nu een tocht aan het fietsen die al door veel fietsers gedaan is, en dat maakt het minder spannend voor mij”.
“Nou, dan weet ik het goed gemaakt met je. We moeten even goed informeren als we in Oruro zijn of het daar niet te veel geregend heeft de afgelopen tijd. Als de weersverwachting goed is, kunnen we een kortere, vlakkere maar onverharde weg naar Uyuni nemen. De meeste toeristen reizen via Potosí, over de langere, geasfalteerde weg en de hoge passen”.
Ik neem hiermee een risico, want áls het gaat regenen, halen we ons een hoop ellende op de hals.

Bij de VVV van Oruro beamen ze dat het al een tijd heel droog is geweest, en op weeronline.nl zie ik dat de voorspellingen goed zijn voor de komende week. Dus we gaan het avontuur aan.

De weg is niet best. Regelmatig moeten we onze fietsen door zandhopen trekken en worden we zeeziek van de ribbels die ontstaan door het optrekken en afremmen van auto’s. Een dame in een restaurantje weet ons te vertellen dat het de bedoeling is dat over een jaar of twee de weg helemaal geasfalteerd zal zijn, maar wij kunnen dat nauwelijks geloven. De hele 200 kilometer zien we geen enkele activiteit die daarop duidt.

Het blijkt een geweldige goede keuze te zijn. We komen een week lang geen enkele toerist tegen. Daarentegen vele kuddes lama’s en schapen, een wegblokkade, spectaculaire windhozen, en zelfs een gordeldier. Het ene moment spreken we ons ongeloof uit over de droogte en desolaatheid van de oneindig lijkende vlaktes. Het andere moment verbazen we ons over de groene heuvels die ineens na een pas opdoemen. We scheppen water uit een put in een bijna verlaten dorpje en kamperen in droge rivierbeddingen. En de laatste nacht logeren we in een heus hotel gebouwd van zout aan de rand van het zoutmeer van Uyuni.

Kortom fietsvrienden: mocht je plannen hebben om in Bolivia te gaan fietsen: als het even kan neem deze weg dan vóór het asfalt een stuk van de charme weg neemt.

Carla

Lama’s op de altiplano
De windhozen zijn talrijk op de altiplano en komen soms heel dicht bij
Eric filmt een gordeldier
Kamperen in een droge rivierbedding op de altiplano
Zouthotel Cristal Samaña
Ik lik aan de muur van het zouthotel…
Inderdaad, de muur is van zout

Geef een reactie

Je kan deze HTML-tags gebruiken

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>