Na het bezoek aan de Uros eilanden varen we door naar het eiland Taquile. De bewoners behoren tot de Quecha stam en zijn door de geïsoleerde ligging van het eiland nog de meest zuivere afstammelingen van de Inca’s die er bestaan. De Taquilianen zijn een heel ander soort mensen dan de Aymani op de Uros eilanden. Veel kleiner en tengerder, en een stuk schuwer. Ze willen niet gefotografeerd worden.
Het eiland ligt ruim twee uur varen vanuit de baai van Puno. Als we eindelijk wiebelig weer aan land staan worden we door gids Juan in veertig minuten over het speciaal voor de toeristen aangelegde pad in colonne met de toeristen van de andere zeven boten naar de top van het eiland gedirigeerd waar het enige dorpje van het eiland ligt. De trap met treden die er sinds mensenheugenis lag, was te zwaar voor sommige toeristen, dus is er nu een pas. Boven aangekomen krijgen we tien minuten om het centrale plein en het daaraan gelegen handwerkcentrum te bekijken. Dan wordt ons een lokaal huis gewezen waar een lunch is bereid die twintig Soles kost. Na de lunch worden we naar de andere kant van het eiland geleid om vervolgens weer aan boord van de boot te worden gehesen.
En dat was het. Geen tijd om de Inca ruïnes te bezoeken. Geen tijd om het doen en laten van de mensen en het stadje rustig te bekijken. Geen tijd om stil te staan bij de souvenir kraampjes. Kortom teleurstellend: we zaten langer op de boot die dag dan dat we effectief van ons doel hebben kunnen genieten.
Carla
Geef een reactie