La Paz en de altiplano

We fietsen al een tijd over de altiplano. Zo wordt de hoogvlakte in het Andesgebergte genoemd waar we op een hoogte van rond de 4000 meter rijden. Ik merk tijdens het fietsen niets van deze hoogte en het daarbij behorende zuurstoftekort. Wat ik wel merk is dat ik op deze hoogte veel meer moet drinken. Vooral ’s nachts als ik wakker wordt met een droge keel. En als ik te weinig gedronken heb kleven mijn oogleden aan mijn ogen en is mijn urine ’s ochtends donkergeel.

Door een chaos van metaalwerkplaatsen en garages naderen we de stad El Alto, vrij vertaald: De Hoogte. Het is dan ook hier dat ik mijn eerste lekke band krijg; een flinterdunne ijzersplinter prikt dwars door de anti-leklaag van de Schwalbe Marathon Mondial. Carla test de Vredestein Perfect Trek. Het is 1-0 voor Vredestein.

De stad El Alto omringt de kom waar La Paz in ligt. Als we stilstaan op de rand zien we vierhonderd meter onder ons in de diepte de Boliviaanse hoofdstad liggen. Ingeklemd in de kom van de omringende bergen ligt een miljoenenstad bestaande uit een wirwar van straatjes, wegen, huizen met in het midden een handvol indrukwekkende wolkenkrabbers.

Na een spannende afdaling komen we in een bruisend straattheater terecht. Voor drie duppies perst een dame verse sinaasappelsap, voor vier krijg je een geweldig goede soep die wordt geserveerd aan ruwhouten tafeltjes op het trottoir. We zitten op bankjes waarvan de poten aan een kant zijn afgezaagd omdat we anders scheef zouden zitten.

Een oude Dodge-bus komt in de smalle straatjes niet tegen de steile helling op. Hij zigzagt eerst omhoog maar na twintig meter heeft de motor niet genoeg tractie en staat de bus stil. De chauffeur geeft gas, het roet spuit uit de uitlaat, maar hij krijgt hem niet vooruit. Een stuk of twintig passagiers stappen uit en pas dan lukt het de chauffeur zijn oude bus naar boven te rijden. De passagiers worden vergast op stinkende uitlaatgassen, stappen boven weer in en continueren hun reis.

Betonnen gebouwen, koloniale panden en vervallen krotten staan zij aan zij in de straten. Het lijkt wel alsof iedereen hier iets probeert te verkopen. Een Boliviaanse vrouw met bolhoed zit al de hele dag voor ons hotel om vanaf haar kleedje wat zelfgemaakte portemonnees te verkopen. Ondertussen is ze onafgebroken aan het breien. Een slonzig geklede man benadert mij en wil mij voor tien duppies een fossiel van een triboliet verkopen. Een moeder met dochtertje heeft pannetjes om zich heen staan en verkoopt maaltijden bestaande uit rijst, kip en wat aardappels. Zij doet goede zaken, maar ik wordt er stil van als ik mij realiseer dat de meeste straatverkopers zelden iets verkopen. Soms lijkt het wel alsof ze ieder vrij plekje gebruiken om hun waar uit te stallen. Een nis tussen twee gebouwen is opgevuld met een tafeltje met daarop appels. Een portaal van een verlaten bouwval is versierd met geweven doeken in typisch Boliviaanse motieven van vijf euro per stuk.

Ik word nog stiller als het begint te regenen, de temperatuur 15 graden zakt en de straatverkopers blijven volharden in het verkopen van hun waar terwijl de regen in de goot een waterval creëert. De oude man met nog maar drie tanden in zijn mond prijst zijn zonnebrillen aan en de jonge vrouw met bananen op haar stukje plastic kijkt moedeloos de straat in. Een straat waarin bijna niemand meer is, want iedereen heeft beschutting gezocht tegen de kille regen.

Na een paar dagen verlaten we La Paz. Dat klinkt simpel, maar voor ons betekent dit een flinke klim van elf kilometer, vierhonderd meter omhoog, de bebouwde bergkom weer uit.

Een paar uur later rijden we weer over de altiplano. Die lijkt wel gevuld te zijn met ontelbare PET-flessen, felgekleurde wegwerpzakjes, kapotgereden autobanden, leeggeknepen tubes tandpasta, gebroken cd’s, dichtknoopte babyluiers, duizenden plastic tasjes, weggooi bestek, verpakkingsmateriaal, plastic Cola Quina flesjes waarvan zelfs de cola naar plastic smaakt.
Ik heb de altiplano omgedoopt in de altiplastico.

Eric