Overpeinzingen

“Reizen per fiets is reizen in jezelf” zeg ik altijd.

Mijn reis van twee maanden aan het einde van het jaar, is voor mij altijd de afsluiting van een werkzaam jaar. Op de fiets schieten ontelbare beslommeringen door mijn hoofd. Negatieve ervaringen krijgen een plekje en mooie belevenissen van het afgelopen jaar toveren tijdens het fietsen een glimlach op mijn gezicht.
“Eric, wat een tegenwind hé!” zegt Carla tijdens een pauze. Maar het fietsen is zo’n routine dat tegenwind mij niet eens meer opvalt. Volkomen onbewust trap ik gewoon wat harder. Carla snapt dat echt niet: “Je merkte het toch wel dat hij schuin van voren kwam!”
“Nee echt niet lieffie, ik was me heel andere dingen bezig.”

Op de fiets neem ik letterlijk en figuurlijk afstand van het dagelijkse leven. Vrienden, klanten, de band, de winkel en de fijne collega’s passeren allemaal de revue. Door zo afstand te nemen plaats ik bepaalde voorvallen in een ander perspectief. Je kunt het zien als een soort van meditatie. Het ronddraaien van de trappers brengt een rust in mij teweeg die ik anders niet kan vinden. Mijn voorblad lijkt wel een gebedsmolen met daarin stroken papier met daarop het ‘Omni Padme Hum’.
“Pff Eric, wat was dat steile zeg!” puft Carla. Ook een steile helling maakt op mij niet eens meer indruk. Ik fiets gewoon naar boven omdat die berg er is. Vóór deze bult waren er al honderden hellingen in verschillende gradaties. En hierna zullen er nog meer volgen.
Die rust tijdens het fietsen geeft ruimte aan nieuwe ideeën en het roept creativiteit op. Veel ideeën die ik dan krijg, schrijf ik op in een klein boekje waar ik na de reis inkijk. Vaak doe ik er iets mee in de loop van het jaar. Meestal zijn die creatieve ideeën in het voordeel van De Vakantiefietser. Dit is denk ik de bron van het succes van mijn winkeltje.
“Gringo!” verstoort een jochie mijn overpeinzingen: “Amerikaan!”
“Soy no Gringo. Soy de Hollande y entonces soy Hollandés”: Ik ben geen Gringo, want ik kom uit Holland, dus ben ik Hollander.
Hij schrikt er van, ziet mij lachen en loopt grinnikend naar zijn maatjes. Wat zijn dit soort ontmoetinkjes toch leuk.

Ik verval weer in mijn gedachtenkronkels. Dit jaar zijn mijn gedachten anders. Ik realiseerde mij laatst dat ik de afgelopen decennia meer dan 200.000 kilometer over de aardbol heb gefietst. Ik heb zo veel gezien en meegemaakt dat het niet zo vaak meer voorkomt dat ik nieuwe indrukken tijdens het fietsen opdoe. Vorig jaar had ik al weinig inspiratie om over Malawi te schrijven, want veel Afrikaanse impressies had ik al beschreven in mijn boeken ‘Mzungu’ en Dumela! En wat kon daar nog aan toevoegen?
Het fietsen is fijn, maar ik mis het ontdekkingsreizgersgevoel dat ik vroeger had. Het klinkt blasé, maar nieuwe prikkels ontbreken en die heb ik hard nodig voor mijn levensplezier.

Deze reis gaan mijn gedachten veel verder terug dan het afgelopen jaar. Ik blik terug op mijn leven en zie opeens heel helder dat mijn leven uit blokken van tien jaar is opgebouwd. Rond mijn 20-ste ging ik vanuit mijn elektrotechnische opleiding naar het Conservatorium, wat nogal een radicale ommezwaai was. Rond mijn 30-ste stopte ik met werken en ging een wereldreis van anderhalf jaar maken. Toen ik 39 was begon ik vanuit het niets De Vakantiefietser. Over een paar jaar ben ik vijftig en zal ik dan ook weer een ommezwaai maken? Dat ligt wel in de lijn der verwachting
Meestal is die ommezwaai een gevolg van iets waar ik al een tijdje mee bezig ben. Als ik nu kijk wat ik naast De Vakantiefietser doe, dan zijn er zat mogelijkheden. Maar wat het zal worden? Geen idee!
En euh, het hoeft natuurlijk niet zo te zijn dat de cyclus van tien jaar zich doorzet. Maar terwijl de kilometers zich voortschreden de afgelopen weken, kwam dit voortschrijdend inzicht naar boven.
Dit jaar lijkt de reis geen afsluiting van het afgelopen jaar. Dit jaar lijkt deze fietsreis de afsluiting van mijn hele leven dat ik tot nu toe heb geleid.
Tijd om een andere weg in te slaan? Wellicht. Eerst maar eens de Death Road gaan doen, een weg even boven de Boliviaanse hoofdstad La Paz. Een afdaling van 4778 meter hoogte naar ongeveer 1100 meter. Deze deels onverharde smalle weg, wordt wel de gevaarlijkste weg ter wereld genoemd. Daarna zie ik wel verder.

Eric