(English translation after the Dutch)
Ieder jaar fietsen Carla en ik twee maanden ergens op onze planeet. Maar dit jaar volgt Carla een opleiding tot gids. Ik heb besloten om in de stad Panama een week Spaanse les te volgen en daarna een week in mijn eentje te gaan fietsen. Daarna sluit Carla aan en fietsen we door naar Nicaragua; naar het Nicaragua-kanaal.
Het is lang geleden dat ik in mijn eentje reisde. Eens kijken of ik kan loskomen van de onvermijdelijke symbiose die in een relatie na verloop van tijd ontstaat.
Oh. En jij denkt dat dat bij jou niet het geval is?
Enfin, laten we het maar over Panama hebben. Panama is een vreemd land. Het is een van de vele landen waar de VS zich met interne zaken heeft bemoeid. Met als gevolg dat als je hier in Panama geld uit de muur trekt, dat het Amerikaanse dollars zijn.
Panama schijnt nogal gevaarlijk te zijn. Als je de reisgidsen erop naleest, moet je in het donker niet door de Panamese straten lopen want steekpartijen schijnen vaak voor te komen.
Carla weet dat ik mij van waarschuwingen uit reisgidsen nooit veel aantrek, want ik ben nooit bang. Ik ben vaak zo scherp en alert, dat ik criminelen al zie gluren voordat zij er zelf erg in hebben. Ik kijk ze recht in de ogen en wijs dan met mijn vinger als waarschuwing dat ik ze al gespot heb. Ik heb Carla daarom moeten beloven geen gekke dingen te gaan doen.
De avond na aankomst zit ik op een bankje voor het hotel het straatleven te bekijken. De Panamezen vormen een mengelmoes van allerlei rassen. Zo’n beetje alle nationaliteiten die aan het Panama Kanaal hebben gewerkt zie je wel voorbijschuiven: Barbadosianen, Columbianen, Puerto Ricanen, Mexicanen, Chinezen.
Ook al is het tropisch warm, de mannen lopen allemaal in lange broeken. Korte broeken zijn namelijk voor schooljongens. De vrouwen hebben wel wat weg van wandelende rollades. Alle rondingen mogen gezien worden onder de strakke kleding en een decolleté heb je om te showen en niet om te verbergen. Meestal zijn het wel zware rollades.
Manuel, die naast mij zit, werkt als Food & Beverage manager in het Hilton en knoopt in het Spaans een gesprek met mij aan. Na tien minuten bied ik hem aan om ergens wat te gaan drinken: “Ik trakteer!”
Manuel is goed geïnstrueerd door Carla, want we moeten van hem een taxi nemen. We worden afgezet bij een geblindeerde deur waar wat louche figuren rondhangen die ik goed in de ogen kijk. Een groot bord geeft aan dat je alleen naar binnen mag als je boven de achttien bent.
We komen een schemerige ruimte binnen die wel een zwijnenstal lijkt, maar dan wel met zwijnen die van bier en sigaretten houden. De verveloze muren en het afval op de grond versterken dit gevoel. Er hangt een zure lucht van opgedroogd bier en de rook is zo dik dat ik het einde van de stal niet kan zien. Ik geef Manuel een tientje voor een ‘cerveza’ voor hem en een cola voor mij.
Terwijl hij naar de bar loopt, kijk ik wat beter om mij heen. Verrek! De zwijnenstal lijkt ook nog eens een slagerij te zijn. Als ik verder doorloop naar achteren, staan er wel veertig rollades op een rijtje. Maar dan zonder touwtjes of met minuscule touwtjes. In alle soorten en maten. Van kiloknallerkwaliteit tot superieur vlees van de biologische keurslager. Van verse rollades tot goed doorgebakken. Kiprollades van wit vlees en chocoladekoeien-rollades van donker vlees. Rollades uit Panama, Colombia, Puerto Rico en zo nog wat landen hier in de buurt.
Manuel legt uit: “Amigo, voor tien dollar mag je met ze mee naar achteren en heb je 12 minuten de tijd.” In een gang staan Panamese potentiebommen en de rollades om en om achter elkaar in een rij. Bij een luikje betaalt een rollade de kamerverhuurder en hij roept haar een nummer toe. Het is druk, want er zijn nog zeker twintig wachtenden in deze vleesfabriek.
Ik houd het voor gezien in deze vrouwonterende ruimte. Ik ben sowieso de komende twee weken ‘vegetariër’. Ik bedank Manuel voor de leerzame avond en neem een taxi naar het hotel.
Goh, zo doe ik nu ik alléén reis, na al die jaren toch nog een nieuwe reiservaring op.
Eric
Oh ja. Carla, als je kleding hebt die gekrompen is in de was, neem die gerust mee. Strak zittende kleding is hier de norm.
_________________________________________
Roulades in Panama.
Every year Carla and I cycle two months somewhere on our planet. But this year Carla is doing a cultural history course for her new profession/company: Carla Tours. I decided to attend a week of Spanish classes in Panama City and then to go cycling on my own for a week. Then Carla will join me and we will ride to Nicaragua; to the Nicaragua canal.
It’s been a long time since I traveled on my own. Let’s see if I can come off the inevitable symbiosis that occurs in a relationship over time.
Oh. And you think that is not the case with you?
Well, let’s keep to Panama. Panama is a strange country. It is one of the many countries where the US has interfered in internal affairs. The result is that here in Panama the ATM gives you US dollars instead of a local currency
Panama seems to be quite dangerous. If you read the travel guides, you should not walk in the dark through the Panamanian streets because it seems stabbings often occur.
Carla knows that warnings from guides never worry me a lot because I’m never scared. I am often so sharp and alert, I see criminals even before they notice it themselves. I look them straight in the eyes and then point my finger as a warning that I’ve spotted them. Carla therefore made me promise not to do crazy things.
The evening after arriving I sit on a bench in front of the hotel to watch the street life. The Panamanians are a mishmash of all races. Pretty much all nationalities who have worked on the Panama Canal you see passing by: Barbadosianen, Colombians, Puerto Ricans, Mexicans, Chinese.
Even though it is tropically warm, the men all go in slacks. Shorts are there for schoolboys. The women look in some way like walking roulades. All curves may be seen under the tight clothing and cleavage you have to show, not hide. Usually they are heavy roulades.
Manuel, who sits next to me, works as Food & Beverage Manager at the Hilton and ties in Spanish conversation with me. After ten minutes I offer him to have a drink somewhere, “My treat!”
Manuel is well instructed by Carla, because he says we have to take a taxi. We are dropped at a blinded door where some shady characters hang around which I look in the eyes good. A large sign indicates that you are only allowed to enter if you are over eighteen.
We come to a dim room that looks like a pigsty, but with pigs who love beer and cigarettes. The paintless walls and debris on the floor reinforce this feeling. There is a sour smell of dried up beer and the smoke is so thick I could not see the end of the barn. I give Manual ten dollar bill for a ‘cerveza’ for him and a Coke for me.
As he walks to the bar, I have a better look around me. Damn! The pigsty seems once more to be a butcher. As I continue to walk to the back, there are forty roulades in a row. But without strings or with tiny strings. In all shapes and sizes. From kilo stunner to superior quality meat from organic butcher. From fresh roulades until well done. Chicken roulades of white meat and chocolate cow roulades of dark meat. Roulades from Panama, Colombia, Puerto Rico and some other countries around here.
Manuel explains: “Amigo, for ten dollars they take you to the back room and you have 12 minutes of time.” In a hallway are Panamanian potential bombs and roulades alternately in succession in a row. At a hatch a roulade pays the rent of the room and he calls out a number. It’s busy because there are still at least twenty people waiting in the meat factory.
I have seen enough in this woman degrading place. Anyways, I’m am a ‘vegetarian’ the next two week. I thank Manuel for the educating evening and take a taxi to the hotel.
Gosh, so now that I travel alone, after all these years, still a new travel experience
Eric
Oh yeah. Carla, if you have clothing that has shrunk in the wash, no problem taking that with you. Tight clothing is the norm here.
Geef een reactie