De Gouden Tempel en Lotje

“Hebben jullie De Gouden Tempel gezien?” is de vraag die we de eerste weken standaard gesteld krijgen terwijl we door Punjab fietsen.
“Ja, twee keer zelfs!” kunnen we zeer oprecht elke keer antwoorden.

De Gouden Tempel in Amritsar betekent evenveel voor de sikhs als het Vaticaan in Rome voor de katholieken en de Kaaba in Mekka voor de moslims. We komen er dan ook sikhs vanuit de hele wereld tegen. Een Britse sikh vertelt dat hij elk jaar naar de Gouden Tempel komt en dan bidt dat hij het volgende jaar weer kan komen.

De sikhs hebben hun gebied en heiligdommen meerdere malen stevig moeten verdedigen of heroveren. Het kleine museum in het Gouden Tempel complex is een eerbetoon aan alle helden van deze vaak bloedige veldslagen.

Voor je het tempelcomplex binnen gaat, moeten schoenen en sokken uit. Je mag ze zelfs niet in een tasje mee naar binnen nemen. Je moet ze inleveren bij de ‘garderobe’ waar je keurig een nummertje krijgt van het vakje waar ze in gezet zijn. Daarna was je je voeten en handen en bedek je je hoofd en ben je klaar om naar binnen te gaan.

De Gouden Tempel zelf ligt midden in een vierkante vijver met maar één toegangsbrug. Om de vijver heen bevindt zich een prachtig ingelegde marmeren vloer waarover iedereen flaneert. Als het te heet wordt kun je in de schaduw door een galerij lopen, of even gaan zitten. Sommige gelovigen nemen een heilig bad in de vijver.

De wachttijd om de eigenlijke tempel in te gaan is lang, maar absoluut de moeite waard. Normaal gesproken kom je maar één keer in je leven naar zo’n plek, alhoewel dat voor Eric niet op gaat. Hij was hier ook al in 1992 op zijn lange reis van Nederland naar Indonesië. Toch vindt hij het ook nu weer de moeite waard om een uur in de rij te staan.

De tempel is eigenlijk best klein. Het is nog een hele logistieke organisatie om zoveel belangstellenden er doorheen te sluizen. Hij is helemaal bedekt met bladgoud, zowel van binnen als van buiten. In de tempel wordt muziek gemaakt en gezongen. Dat is over het hele complex te horen door luidsprekers. Een priester leest hardop uit een enorm boek, de Grand Sahib. Dat is het heilige boek van de sikhs, zeg maar de bijbel of de koran van de sikhs.

Het maakt enorm veel indruk op mij om op deze plek te mogen zijn. Het geheel straalt zoveel vredigheid uit dat het moeilijk voor te stellen is dat het Indiase leger hier in 1984 zo wreed is opgetreden en de tempel met hun grote laarzen ontheiligde. Nog steeds is de cirkel van 100 meter om het complex niet bebouwd nadat het Indiase leger alle gebouwen had platgewalst om het beter te kunnen verdedigen.

Sikhs zijn trotse mensen en vooral de mannen stralen dat uit. Hun rechte ruggen, hun tulbanden in alle mogelijke kleuren en het dolkje wat iedere rechtgeaarde sikh zichtbaar mee draagt geeft hen een waardig aanzien. De sikh vrouwen zijn wat lastiger te onderscheiden van hindoe vrouwen, maar je herkent ze aan het dolkje wat ook zij met zich mee dragen.

Het leuke van de sikhs is dat ze ook even trots op de foto gezet willen worden. Menigeen vraagt zelfs of ik een ‘snap’ van ze wil maken. We hebben dan ook al een hele reeks prachtige portretten kunnen maken voor onze portrettengalerij. Als tegenprestatie willen ze ook graag met ons op de foto en dat doen wij natuurlijk graag. Carla

Lotje

Dit jaar reist er een plastic olifantje mee op mijn stuur, dat, als je erin knijpt: “Piep” zegt.
Ik heb niet kunnen ontdekken of het olifantje van het mannelijke dan wel het vrouwelijke geslacht is, maar toen ik het kreeg als afscheidscadeau van mijn collega’s van de Postcode Loterij kreeg het beestje al gelijk de toepasselijke naar ‘Lotje’, dus daarmee werd haar lot bezegeld en werd het een meisje.

Lotje heeft inmiddels al aardig wat gezien vanaf mijn stuur.
Ontelbaar veel heilige koeien, kuddes schapen en geiten, theestalletjes en dhaba’s (restaurantjes). Heel veel andere fietsers, riksja’s, brommers, bussen, vrachtwagens, tractoren, ossenwagens en andere vervoersmiddelen die ons inhalen, dan wel wij voorbij gereden zijn. En, nadat we de grens met Rajasthan over gegaan zijn, kamelenwagens.

Soms als ik de fietsenstalling die de Indiase uitbater van een hotel voorstelt niet veilig genoeg vindt, gaat ze gewoon met fiets en al op de kamer. In Amritsar, bij De Gouden Tempel, moest ze in de fietsenkelder. Helaas heeft ze de Gouden Tempel dus niet gezien.
Maar wel de dansende dames op de bruiloft waar we werden uitgenodigd, de forten van Faridkot, Hanumangarh en Bikaner, het oogsten van het graan in Punjab en de woestijn van Rajasthan.
En natuurlijk is ze getuige van het vele small talk wat we hebben onderweg. “What is your country?”, “What is your good name?” of “Can I make a snap?” “Is this Ganesh?”

Carla