Ik rijd al jaren naar volle tevredenheid op een Koga. Jij als lezer van dit stukje, vraagt zich wellicht af of mijn Hero die een factor 100 goedkoper is dan mijn Koga, ook een factor 100 minder rijdt. Nou dat zeker niet. Maar een klant een Hero aanraden dat durf ik niet. Lees verder en trek je conclusie zou ik zeggen.
Als ik op vlak wegdek rijd, dan voelt het alsof ik vals plat omhoog rijd. Bij iedere trapbeweging moet ik daadwerkelijk kracht zetten anders daalt mijn snelheid rap. Daar de remmen beroerd werken, is dat geen ramp, want zo sta ik toch snel stil door simpelweg te stoppen met trappen. Omdat ik rechtop zit komt de kracht vooral vanuit de bovenbeenspieren. En dat voel ik na een dag fietsen!
Als ik vals plat omhoog fiets, voelt dat als vals plat omhoog met een stevige tegenwind. Als ik heel even stop met trappen val ik gelijk stil, dus ik moet stevig doorgaan tot de weg weer vlak wordt of daalt.
Het is op deze stukken dat ik uit alle macht mijn cadens probeer vast te houden. Anders gezegd, ik moet mijn minimale trapfrequentie die ik kan volhouden handhaven. Dat heeft tot gevolg dat ik met een aardige snelheid omhoog naar boven fiets en Carla voorbijsnel. Tja, die kan terugschakelen en op souplesse naar boven trappen. Bij mij is er weinig souplesse, het is een kwestie van gewoon hard werken. Even op adem komen is er niet bij voor mij.
Maar als de weg echt steil omhoog gaat, dan voelt dat als de laatste dertig meter voor een bergpas. Ik moet vooraf flink aanzetten en probeer uit alle macht mijn trapfrequentie vast te houden. Als ik te langzaam ga, dan ga ik op de pedalen staan. Dat lukt wel, maar omdat het stuur zo laag staat, beweeg ik erg met de heupen; het voelt als dansen. Als de weg te steil wordt, tja dat zit er niets anders op dan lopen.
De zithouding voelt niet erg gezond voor mijn knieën, onderrug en schouders.
Maar over lichamelijke ongemakken maak ik mij geen zorgen omdat ik die niet heb. En dat verbaast mij! Vreemd genoeg heb ik –nog– geen last van mijn knieën, ondanks dat ik zeker zes centimeter te laag zit.
Iedere fietsdag sta ik versteld dat ik het op zo’n ongelofelijk beroerd zadel de hele dag volhoud. De eerste vijf minuten als ik de vering in mijn billen voel prikken denk ik: “Dat ga ik nooit volhouden.” Maar na vijf minuten ben ik het beroerde zadel al weer vergeten. Dat komt omdat er zoveel andere zaken aan de Hero Jet niet helemaal kloppen. Bij ieder trapomwenteling kraakt de ketting en de trapas. Als ik een keer naar beneden rijd en ik stop met trappen, dan begint de fiets te slingeren. Het frame is nog steeds niet recht, in de banden én de wielen zitten wat slagen. Het zijn slagen die ik er niet uit kan halen, omdat de banden en de velgen niet recht zijn van zichzelf. De stijfheid van het frame is ook al niet top. De voorvork heeft wel wat weg van een verende voorvork, zó ver buigt hij door.
Omdat de fiets een sterk gebogen stadsstuur heeft, is het lastig om de bocht om te gaan en door te blijven trappen. Mijn knieën passen namelijk net tussen het stuur en de bovenbuis.
Zodra ik een bocht naar rechts maak, dan klemt mijn rechterbeen tussen de bovenbuis en het rechter handvat. Ik moet dan even stoppen met trappen en de goede kant opsturen. Dan kan mijn knie aan de buitenzijde van het handvat gewoon zijn rondjes draaien. Het klinkt ingewikkeld en het is even oefenen, maar na 1800 kilometer ben ik er wel aan gewend.
De houding van de handen is voor een stadsfiets misschien wel OK, maar om mee te klimmen zijn de handvaten verre van ergonomisch. Hard trekken aan het stuur is er niet bij. Ik heb weliswaar fietshandschoentjes bij mij, maar die zijn niet gemaakt om mijn handen op deze manier op een handvat te leggen. Op de trappers staan is reuze zwaar omdat ik krom gebogen over het stuur met een kromme rug fiets.
Mijn voeten staan niet met de bal van de voet, maar met het middengedeelte op de pedalen. Eigenlijk precies zoals het niet hoort… Ik draag geen fietsschoenen, maar wonder boven wonder gaat dit mij ook goed af.
De onderdelen hebben wat scherpe kantjes zodat ik steeds kleine wondjes aan mijn handen heb en zelfs op mijn kuiten. Bij het op- en afstappen komt mijn kuit soms tegen de standaard of tegen een scherpe hoek van een blikken koffer aan, met kleine wondjes als resultaat. Op het stuurmandje zitten wat venijnige randjes, zodat er wat kleine wondjes op mijn handen zitten.
Ondanks dat de fiets geen versnellingen heeft, slecht remt en slingert doet hij zijn werk beter dan verwacht. Wel is het fysiek veel zwaarder dan ik had gedacht, maar deze oude Schuijt trekt het nog wel.
Toch heb ik ook wel medelijden met mijn Hero. Hij krijgt geen greintje aandacht van de vele omstanders. Het is altijd Carla’s Koga met riemaandrijving, Rohloffnaaf en hydraulische remmen die alle ogen trekt. Iedere keer weer staan er tientallen Indiërs haar fiets te bewonderen en te betasten. Mijn Hero staat er dan eenzaam naast. Bewondering krijg ik wel van Carla als ik op een dag met mijn Hero maar liefst 104 kilometer weet te fietsen in een heuvelachtig terrein en maximum temperatuur van 45 graden. Tja, dat was erg hard werken die dag!
Eric
India 2032.
Twintig jaar geleden was ik al in Punjab en Rajasthan en nu weer. Ik zie veranderingen waarvan ik mij afvraag hoe dit gebied er over 20 jaar, dus in 2032, aan toe zal zijn.
Al dagdromend op de fiets, zal het er volgens mij over twee decennia als volgt uitzien.
India anno 2032:
De Thar-woestijn is allang geen woestijn meer, maar is de rijstschuur van India geworden. Er zijn nog een paar stukken woestijn bewaard, dat zijn die stukken waar toeristen zich in 5D op de rug van een kameel laten vastleggen.
Het hek van bijna 2000 kilometer dat de grens vormde tussen India en Pakistan, is vervangen door een Israëlische muur. De Arabische lente is overgegaan in een Israëlische winter. Israël is zijn grondgebied kwijtgeraakt en Israëlische bedrijven hebben zich elders gevestigd.
De VS heeft zich uit veel conflicthaarden teruggetrokken en is gestopt met het steunen van het Pakistaanse regime. Al Qaida en de Taliban hebben stevig de touwtjes in handen in Pakistan, maar de Pakistaanse bevolking begon te morren. De stroom van miljarden Amerikaanse dollars was gestagneerd en daardoor kon de regering zijn eigen bevolking niet in haar eigen voedselvoorziening voorzien. Om de aandacht af te leiden van de interne problemen heeft Pakistan het conflict over Kashmir op de spits gedreven. Daardoor was voor de eigen bevolking opeens niet meer de Pakistaanse regering de vijand, maar buurman India. De derde oorlog met India verliep voor Kashmir desastreus omdat Pakistan gebruik maakt van zijn kernwapens. Met dank aan de VS en Nederland.
Het was in India gangbaar dat als je dochter ging trouwen dat je een bruidsschat (dowry) betaalde die zeker een paar jaarsalarissen koste. “Ik wens jou tien dochters toe,” zei je dan ook alleen maar tegen iemand die je vanuit de grond van je hart vervloekte, want dat zou zeker het faillissement van een gezin betekenen.
Dit heeft er toe geleid dat veel Indiase vrouwen abortus lieten plegen zodra zij wisten dat zij in verwachting waren van een dochter. Met als resultaat dat er de afgelopen dertig jaar tien keer zoveel jongens als meisjes zijn geboren. In 2032 trekt een jonge loslopende vrouw in een wapperende sari in een gemiddelde Indiase stad hordes mannen achter zich aan. Dus is Purdah is weer ingesteld.
Het eten is nog steeds strikt vegetarisch. Nog altijd eten de 1 miljard Indiërs geen of amper vlees, waardoor er geen grootschalige vleesindustrie is. Daarom is dit het enige land ter wereld waar alle mogelijke dierenziektes nog niet hebben geleid tot massale slachtingen. Niet voor niets staat een lapje vlees uit India alléén op de menu’s van sjieke westerse restaurants met 5 Googlesterren.
Het Indiase terrorisme jegens toeristen bestond in 1992 uit bedelaars en handelaren die je op alle manieren probeerden geld afhandig te maken. Anno 2012 bestond het Indiase terrorisme jegens toeristen uit de hordes scooters en motors waardoor een ommetje door een toeristische stad meer weg had van een wandeling door hel.
Nu in 2032 zijn alle steden dichtgelopen door alle spotgoedkope Nano en Maruti-Suzuki autootjes. Gefietst wordt er niet meer. Voor de forten, paleizen en musea moet je je tegenwoordig minstens drie maanden vooraf aanmelden anders kom je er niet in. Het grootste deel van de toeristen wordt gevormd door de middenklasse Chinezen die in grote kuddes langs toeristische attracties worden gedreven. Je ziet ze alleen nog maar indrukken vastleggen. Uiteindelijk zullen de Chinezen India pas thuis zien, horen en voelen op hun 5D LCD implantatie.
Maar één ding is nog altijd hetzelfde. Dat is de heilige koe. Onverstoorbaar voor de laagvliegende TATA dropters en kleine autootjes lopen deze kolossen nog overal vrij rond. Ze veroorzaken verkeersopstoppingen en doen nog altijd dienst als vuilnisdienst.
Maar ze zorgen vooral voor onthaasting en acceptatie van wat is, dat is.
En wat is, dat mag zo blijven wat mij betreft.
Eric
Heerlijk om de verhalen te lezen. Heel erg leuk dat je de locale fiets aan de tand voelt en ook dapper. Veel plezier in India