Na de gelukte grensovergang begint de tocht door Myanmar pas écht. Het klikt zo goed met Nicholas en Rayward, de Brits/Thaise fietsers die van London naar Bangkok aan het fietsen zijn dat we besluiten om samen te fietsen. Onder voorbehoud dat we een beetje hetzelfde ritme hebben.
Op de kaart ziet het er goed uit. Er staat een rode weg getekend tot en met Mandalay. Volgens de legenda is dat een nationale autoweg. Prima voor fietsers over het algemeen. Nou waren we eerder in Myanmar en we weten dat het asfalt nogal hobbelig kan zijn, dus daar houden we in ieder geval rekening mee.
De eerste twee dagen fietsen we langs de grens met India over superstrak asfalt, vrijwel vlak, naar Kalewa. We passeren veel dorpjes met theehuisjes en stalletjes, dus geen gebrek aan natjes en droogjes. Een stuk of drie keer moeten we stoppen bij een politiepost en moeten we onze paspoorten en onze speciale toestemming laten zien. Als alles in ‘het grote boek’ is genoteerd worden we met een grote smile door de agenten uitgewuifd.
De eerste dag houden we het na 90 kilometer voor gezien. We vragen in het dorpje waar we op dat moment zijn of er een guesthouse is. Helaas dat is er niet. Teleurgesteld kijken we elkaar aan. De Myanmarese dame aan wie we het vragen wijst naar het zuiden. Ja, in Kalewa zijn guesthouses, maar dat is nog zeker 50 kilometer fietsen. Te veel om vandaag nog af te leggen.
“Kunnen we misschien in de tempel slapen?”, vragen we. Nee dat gaat ook niet. En dan biedt ze spontaan aan dat we bij haar en haar gezin kunnen overnachten. Ze wijst naar het huis achter zich. De bovenetage is leeg. Daar kunnen we slapen als we willen. Nou, dat is een mooi aanbod dat we graag aannemen.
Wij zetten ons klamboe-binnententje op en voor Nick en Ray hangt er zowaar nog een klamboe die ze kunnen gebruiken.
Achter het huis is een typisch Birmees wc-tje en wassen… tja, dat moet bij de pomp. En die staat vóór het huis. Gelukkig had ik op het laatste moment nog een sarong in mijn tas gegooid. Nu komt die goed van pas want het is de bedoeling dat ik met de sarong om mijzelf ga wassen zonder dat borsten en billen te zien zijn. Dat is een handigheidje waar de Myanmarezen erg goed in zijn, maar voor deze Hollandse dame nogal een uitdaging. Volgens mij is het goed verlopen. Ik hoorde niet een keer gegiechel uit het ‘publiek’. Nou ja, anders is het maar zo.
De tweede dag verloopt ook zeer voorspoedig. Als we in de eerste grotere plaats op de route, Kalewa, aankomen gaan we eerst even wat eten bij een stalletje. Opmerkelijk: we zijn al gespot door iemand van de immigratie. Die komt er gezellig bij zitten tot we klaar zijn. Dan wijst hij ons de weg naar een guesthouse. Daar worden alle formaliteiten doorlopen voor de overnachting, maar we vinden het hotel veel te duur. Eric gaat op onderzoek uit en vindt een guesthouse waar hij een goede deal kan maken voor z’n vieren. Het blijkt voor de immigratiedienst geen enkel probleem te zijn als wij daar overnachten. Het gaat allemaal soepeler dan we ooit hadden durven dromen.
Carla
Geef een reactie