In een ver verleden is in de bergen bij het plaatsje Kyaikto een rotsblok gevonden dat gevaarlijk balanceert op de rand van een berg. Tegenwoordig zie je in iedere folder of gids over Myanmar wel een foto van dit rotsblok.
Het lijkt alsof hij ieder moment naar beneden kan rollen, ware het niet dat één enkele haar van Boeddha dit rotsblok in evenwicht houdt. Vandaar dat dit rotsblok voor Myanmarese boeddhisten het belangrijkste bedevaartsoord is.
Iedere rechtgeaarde boeddhist probeert in zijn leven een pad af te leggen naar de hoogste wijsheid. Dit is vaak een pad van afzien en verleidingen weerstaan. Vaak wordt dit gesymboliseerd door linksom een tempel te lopen en na ieder rondje een verdieping hoger te komen. Tot je doodmoe bovenin de tempel aankomt
In het geval van het balancerende rotsblok moet je de weg bergop afleggen tot je helemaal boven bent. Dat is dan goed voor je kharma. Eenmaal bij het rotsblok kun je er een stukje bladgoud op plakken. Vandaar de naam Gouden Rots, oftewel Golden Rock.
De weg naar boven is een kronkelende bergweg die levensgevaarlijk is. Fietsen is sterk afgeraden en ach, lopen is ook zo wat.
Zo denken ook alle andere 99,9 procent van de pelgrims. Om boven te komen is een behoorlijk wereldlijke aangelegenheid. Er is een heuse pelgrim-transportservice. Eén enkel bedrijf heeft het monopolie op de weg naar boven. In een vertrekhangar staan grote Nissan vrachtwagens die zijn omgebouwd tot veewagens. In de laadbak van iedere vrachtwagen zijn zeven smalle bankjes geplaatst. ‘Stouwers’ zien erop toe dat op elk bankje zes pelgrims naast elkaar plaats nemen. En als het aan hun ligt, dan kunnen er best wel zeven of acht stel Myanmarese billen op een bankje. Eén paar billen levert namelijk 2500 Kyat op, wat in Myanmar erg veel geld is. “Inclusief Levensverzekering” staat er in het Engels op een groot bord in de hangar.
Maar ja, de billen van ons zijn groter en onze benen zijn langer. Ik moet schuin zitten en Carla, Nick en Ray zitten ook dwars. Een stouwer probeert nog een kind ertussen te krijgen en dat lukt nog net. Met z’n vijven zitten we klemvast en dat is maar goed ook. .De weg naar boven is in de boeddhistische traditie een echte lijdensweg. We worden flink door elkaar geschud en mijn knieën bonken tegen het bankje voor mij.
“Heb ik dat!” vloek ik uit. Ben ik bij het fietsen voorzichtig met mijn knieën, worden ze hier in de vrachtwagen bijna vernaggeld. Dan weer dendert de vrachtwagen naar beneden om even later een helling van 30 procent op te sjezen. Van de frisse berglucht is weinig te merken, want een pelgrimstocht naar de Gouden Rots is een vorm van massatoerisme. Vóór ons rijden vier vrachtwagens en vlak achter ons nog eens drie.
Tegenliggers hebben we niet, want het ene moment is de weg afgesloten voor dalend verkeer en het andere moment voor stijgend verkeer. Bij elkaar tel ik zo’n veertig vrachtwagens die heen en weer rijden.
Deze ‘Eric-shake’ is in ieder geval blij als hij kan uitstappen. Maar we zijn er nog niet. Eerst moeten we onze schoenen uittrekken en nog wat trappen op. Bovenop de berg zijn we ooggetuige van dit Myanmarees bedevaartsoord à la Lourdes. Compleet met alle prullaria die daarmee gepaard gaat.
Devote pelgrims lopen de laatste vijfhonderd meter naar de Gouden Rots. Alleen mannen mogen er zo dichtbij komen dat ze het bladgoud erop kunnen plakken. Carla gaat een discussie aan met een soort van bewaker van de rots. Zij snapt niet dat vrouwen niet bij de rots morgen komen.
Onder het rotsblok kruipt een man die de stukjes gevallen bladgoud verzamelt. Hij moet wel een grenzeloos vertrouwen in die ene haar van Boeddha hebben.
We brengen een paar uur boven op de berg door en komen ogen en oren te kort. Het is een toeristische attractie van de bovenste plank en dan met name voor de Myanmaresen. Westerlingen zien we hier bijna niet. En dat voelt dan toch anders.
Na de “achtbaan” naar beneden overleefd te hebben loop ik murw gebeukt heel eigenwijs naar het kantoor van deze transportmaffia. Ik ben wel benieuwd naar de inbegrepen ‘Levensverzekering’.
Vreemd genoeg is op onze aardbol een westers leven meer waard dan dat van een Myanmarees of Afrikaan. Immers van het geld dat de gemeenschap besteedt aan het verlengen van een enkel Nederlands leven, kunnen wel honderd Afrikaanse kinderen van gered worden. “Stel je eens voor dat daar een Nelson Mandela bij zit”, denk ik dan. Dus ik ben eigenlijk benieuwd of de uitkering bij overlijden van een westerse toerist hoger is dan de uitkering bij het overlijden van een Myanmarese pelgrim.
Ik word van het kastje naar de muur gestuurd, maar uiteindelijk sta ik voor de juiste man.
“Vijfhonderd dollar”, zegt de baas van het transportbedrijf.
“Voor iedereen?”
“Ja, voor iedereen”, zegt hij.
En zo hoort het.
Eric
Geef een reactie