Toen wij negen jaar geleden naar Myanmar gingen was Yangon (v/h Rangoon) de hoofdstad. Een hoofdstad als alle andere hoofdsteden in de wereld met ministeries, departementen, ambassades, hoofdkantoren van de grote bedrijven van het land, de grootste en belangrijkste pagode van het land, de meeste reizigers komen er aan en vertrekken er weer vandaan. Kortom alles wat je kunt verwachten van een hoofdstad, dat was er.
Toen wij na onze reis in 2005 weer terug in Nederland waren, bleek er ongemerkt iets veranderd te zijn. De hoofdstad van Myanmar was tijdens onze reis verplaatst en gewijzigd van Yangon naar-in Nay Pyi Taw. Bizar.
Er was de jaren daarvoor in het diepste geheim hard gewerkt aan een nieuwe, meer strategisch centraal gelegen hoofdstad. Pas thuis snapten we waarom we niet in het plaatsje Thatkon, 33 km ten noorden van het gebied waar de nieuwe hoofdstad werd gebouwd, mochten overnachten.
We werden toen gemaand om voor harde dollars een busje te huren en daar weg te gaan. We kregen een escorte mee en pas 200 km verderop mochten we weer verder fietsen. Tijdens die avondlijke rit kwamen ons legervrachtwagens tegemoet met allemaal kantoormeubilair. Heel vreemd vonden we dat toen, maar later konden we ook dat plaatsen.
Je begrijpt dat we erg nieuwsgierig zijn naar die nieuwe hoofdstad waar toen zo geheimzinnig over gedaan werd. Het is dan ook de nieuwste hoofdstad ter wereld. We zagen in onze reisgids dat er hotels zijn waar buitenlanders mogen overnachten. Dus namen we een bezoek op in onze reisplanning.
We eindigen de voorlaatste etappe weer in Thatkon, ervan uitgaande dat we daar nu wel mogen overnachten, maar helaas. Hetzelfde hotel waar we negen jaar geleden ook stranden accepteert ons óók nu niet als gast. Ze hebben geen verguning en men kan daar onze ‘veiligheid’ niet garanderen. Er wordt zelfs een lerares Engels bij gehaald om ons dat duidelijk te maken. Weer worden we, onder escorte van iemand van de immigratiedienst, ‘gedeporteerd’. Maar dit keer dus naar de nieuwe hoofdstad. En dit keer betaalt de immigratiedienst…
Als we bij de nieuwe hoofdstad aankomen, draaien we een twaalf-baans, bijna verlaten, strak geasfalteerde weg op. Bizar hoe anders het hier is dan in de rest van Myanmar. We stoppen bij een hotel met Las Vegas aandoende verlichting. Eric gaat naar binnen om te vragen hoe duur het is. De chauffeur en de escorte willen de fietsen en de tassen al gaan uitladen, maar dat weet ik gelukkig te voorkomen. Pontificaal blijf ik in het busje zitten. Dat is de afspraak. Er blijft altijd iemand bij de spullen zodat niemand ermee vandoor kan gaan.
Eric komt terug: “Veel te duur. Ze vragen 100 USD voor een kamer. Belachelijk. We moeten een ander hotel vinden”. Hij stapt ook weer in de auto. De immigratiedienst heeft het begrepen en rijdt ons naar een wat goedkoper hotel. Pas als de hotelmanager bevestigt dat we ingeschreven zijn en betaald hebben vertrekt ze.
Inmiddels weten we dat de hoofdstad van Myanmar Nay Pyi Taw heet. Aan de lege meerbaanswegen liggen immens grote percelen met joekels van luxe vijf- of meer sterrenhotels. Wij betalen voor onze erg goede kamer slechts vier tientjes per nacht. Het is ons een raadsel waar ze van kunnen leven, want wij zijn zo’n beetje de enige gasten in het hele hotel. Wel handig want het personeel doet zijn razende best om ons met alles en nog wat te helpen.
We bezoeken de plaatselijke pagode. Deze is net 30 centimeter kleiner dan de beroemde en ongeëvenaarde Shwedagon pagode in Yangon. Er zijn wat shoppingmalls en grote regeringsgebouwen, maar het belangrijkste dat ontbreekt is sfeer. En dat kun je niet bouwen.
Goh, warempel, het lijkt Dubai wel!
Carla en Eric
Geef een reactie