We ontmoeten de Thaise wereldfietsers Nick (Nicholas) en Ray een week later weer. Zij zijn in Bagan geweest. Ik wilde daar graag nog een keer naartoe, maar Carla niet. Zij wilde liever de nieuwste hoofdstad ter wereld bezoeken. En ik gaf haar daarin al snel gelijk.
Negen jaar geleden was de Bagan-vlakte met honderden tempels voor ons het hoogtepunt van Myanmar. Maar als vakantiefietser moet je nooit teruggaan naar een bestemming waar je goede herinneringen aan koestert. Het gevoel dat je hebt bij die plek was er op dat moment en is niet te herhalen.
Nu ik de verhalen van Nick en Ray hoor en hun filmpjes en foto’s zie, is dat maar goed ook. Sommige tempels werden zo druk bezocht, dat je op de trappen niet eens kon bewegen. Mensen stonden strak tegen elkaar aan gedrukt en tientallen Chinezen hadden van de beste plekken bezit genomen met hun camera’s op tripods om vooral de zonsondergang goed vast te leggen. Er was geen doorkomen aan.
De ballonvlucht die wij toentertijd hebben gemaakt was voor ons een unieke ervaring. Er waren toen maar vier heteluchtballonnen. Op het filmpje van Ray zien we dat het er inmiddels minstens twintig zijn en dat ze in file moeten vliegen. Nou ja, voor zover een luchtballon vliegt…
Eric
Bagan, negen jaar geleden. (let op Eric op zijn oude Koga)
Bagan, negen jaar geleden.
Geef een reactie