We zijn aangekomen in Udon Thani, gelegen in Noordoost Thailand. Vroeger was hier een Amerikaanse legerbasis toen de Amerikanen hun zoveelste zinloze oorlog in een ander land uitvochten. Als de Amerikanen geen bommen boven Vietnam dropten, of wat er van over was boven Laos, zochten ze hun vertier in Udon Thani.
Er zijn nog steeds veel bars die zich op de ‘Falangs’ richten, zij het naast gepensioneerde soldaten ook veel Duitsers die een ranke Thaise dame aan de haak geslagen hebben.
Een bejaarde Amerikaan stopt met zijn auto en roept naar ons: “Hey you! Where do you come from?”
“We are from the Netherlands!”
“Oh, I know where that is. I have been there!”
“Really?”
“Yes, it is high in de mountains in Colorado.” Trots kijkt hij naar zijn Thaise vrouw dat hij weet waar The Netherlands ligt.
“Yes, and you have the Trump Towers and we have Lee Towers”, grap ik.
Carla vindt het minder grappig: “The Netherlands means low-lands, so why you think it is in the mountains? The Netherlands is a country in Europe.”
Hij rijdt snel verder.
Ik geniet vooral van het fietsen omdat ik dan makkelijk contact maak met mensen. Zoals de bovenstaande Amerikaan.
In sommige landen zijn de inwoners leuker dan elders. Vooral in Turkije, Bolivia, Malawi en Thailand zijn ze echt vriendelijk. Kinderen giechelen als wij voorbij fietsen. Een vrouw roept als één woord: “Whatiesyourname?” Als ik terugroep: “Eric”, slaakt ze van schrik een kreet omdat ik antwoord geef. En dat had ze niet verwacht. Tijdens een pauze plukt een oudere dame aan mijn blonde beenharen, want ze vindt maar vreemd zo’n vachtje.
Wij fietsen samen met onze vriend Nicholas die Thais en Engels is. Als kinderen ons gedag zeggen, laat hij niet blijken vloeiend Thais te spreken. Hij vertaalt wat de kinderen zeggen:
“Kijk die rare Falangs met hun blote benen. Zullen we naar ze toe gaan en proberen Engels met hun te spreken? Ja, maar ik durf niet. Jij wel? Nee, want misschien spreken ze geen Engels.”
Uiteindelijk gaan ze school-Engels met elkaar spreken en lachen ze elkaar uit over hun slechte uitspraak.
De oprechte lach van de peuters als ze ons zien, vormt een schril contrast met Dé gebeurtenis van het jaar.
Koning Rama IX (ook wel Bhumibol genoemd) is een jaar geleden overleden. Een jaar lang is Thailand in rouw geweest om de populaire koning. Daardoor zijn alle festivals en andere grote feesten uitgesteld. Vandaag wordt de koning gecremeerd en is alles gesloten. De zeer indrukwekkende ceremonie wordt live op alle tv zenders uitgezonden. Hij vindt plaats bij de Wat Phra Keo en het koninklijk paleis in Bangkok. Op het naastgelegen grasveld hebben ze in een jaar tijd een prachtige tempel met crematie-oven gebouwd. Er zijn meer dan één miljoen toeschouwers die uren hebben staan wachten. En dan duurt de ceremonie ook nog eens van 7 uur ’s ochtends tot 11 uur ’s avonds. We zien rituelen die voor het laatst 70 jaar geleden zijn gehouden, zolang heeft hij geregeerd.
Alles is tot op de seconde en centimeter vastgelegd. De fabelachtige mooie kleding, de bijna buitenaardse choreografie en mannen die uit eerbied op hun knieën rondschuifelen. De monniken, die een belangrijke plaats innemen in Thailand, nemen ook deel aan het schouwsspel. De aanbidding van de aanwezige en nieuwe koning Rama X kent geen grenzen. Hij wordt bijna als een godheid beschouwd en een grotere afstand tussen een koning en de gewone man is niet denkbaar. Dan denk ik terug aan het recente bezoek van Koning Willem Alexander aan mijn winkeltje en dat ik nog heb gevraagd of hij een fiets nodig heeft.
In Thailand zou dat ondenkbaar zijn. Als ik Thais was geweest, had ik op mijn knieën moeten zakken, had ik het wai-gebaar (bidgebaar) moet maken en na afloop achteruit op mijn knieën moeten kruipen. Ik had ook gekleed volgens het Thaise protocol moeten zijn.
Die strenge regels merken we als wij de plaatselijke crematiebijeenkomst bij een Wat (boeddhistische tempel) bezoeken.
We wisten al dat wij in het zwart gekleed moesten gaan en onze benen moesten bedekken. Wij lopen tussen twee rijen van tien man politiemannen, militairen, ambtenaren en leraren door die ons minutieus bekijken. Ik moet drie keer laten zien dat ik water in mijn bidon heb. Mijn zwarte T-shirt mag niet los over mijn broek hangen, dus die moet ik mijn broek stoppen. En Nicholas moet zijn oorringtjes uitdoen.
Maar dan worden we ook met alle egards behandeld. Op het terrein staan duizenden stoelen waar bezoekers de uitzending kunnen volgen. Tegen de tijd dat wij terug gaan naar ons guesthouse, staat bij de ingang inmiddels een rij van honderden mensen.
Als we de televisie aanzetten, blijkt dat het aansteken van het vuur niet wordt uitgezonden. Erg mooi om dat zo te doen. Van Nicholas hoorden we later dat op dat moment alle bezoekers moesten huilen. Wow, wat een verering en wat een liefde voor een koning.
De dag na de crematie valt ons op dat in ieder stadje wel een crematie is. Want het was verboden om dat vlak voor de crematie van Koning Rama IX te doen. Tevens zien we opeens het staatsportret van de nieuwe koning in de kleren die passen bij het koningschap. Ik merk op dat er iets niet aan de foto klopt. Tijdens de crematie was het haar van Koning Rama X grijs en op alle foto’s is zijn haar opeens zwart.
Blijkbaar heeft men een oude foto genomen en die over een recente foto heen gefotoshopt.
Zo was dat ook bij de oude koning. Je zag hem altijd met zwart haar, maar hij had al jaren grijs haar.
Een paar dagen later zien koning Rama X weer in zijn koningsmantel, maar het hoofd van een twintigjarige.
Nu treedt een nieuwe periode in die heel spannend is om te volgen. De 66-jarige Koning Rama X woont namelijk in München in Duitsland en kwam alleen in Thailand als dat echt nodig was. Als hij in München ergens ging eten, werd het hele restaurant afgehuurd. Hij is vaak gesignaleerd in een Biergarten, terwijl zijn personeel letterlijk om hem heen kroop. Hij had tientallen lijfwachten en als hij weg was, dan stonden op zijn privé parkeerplaats bij het vliegveld dertig auto’s geparkeerd.
Er wordt heel veel over hem geroddeld en of dat hij in Duitsland blijft wonen en alleen naar Thailand komt wanneer dat nodig is. En er doen allerlei bizarre verhalen over Koning Rama X de ronde, die ik niet kan opschrijven, omdat dit strafbaar is in Thailand. Dus dat doe ik dan ook niet. Want dat ik weer eens terug wil naar Thailand dat weet ik zeker.
Eric
Oh ja, op Facebook plaats ik tijdens onze reis pakweg iedere twee dagen een fotoraadsel. Hieronder zie je er een paar. Enig wat het is, wat er staat of wat het betekent?
Geef een reactie