Op zich gaat de grensovergang gemoedelijk. We halen onze uitreisstempels en wachten op de bus waarmee we de Mekong-brug over moeten, want we mogen de grens niet fietsend oversteken. Maar de eerste bus die aankomt, blijkt helemaal vol te zijn. We kunnen er met geen mogelijkheid meer bij met onze fietsen en bagage. We moeten een uur wachten op de volgende. Dat is Eric’s eer te na.
“Misschien kun je vragen aan die aardige douaniere of we ook met een pick-up truck de brug over mogen. En als jij het vraagt mag het misschien eerder dan wanneer ik het doe”.
Als ik de situatie uitleg loopt de douaniere eerst naar de buschauffeur. Ze vraagt hoe het zit met de bus en komt dan naar mij:
“Ja, de bus in inderdaad vol. Jullie moeten met de volgende bus”.
“Maar dat was niet mijn vraag. Ik vroeg u of het ook goed is dat we met een pick-up truck de brug over gaan”. Ik wijs naar de rij auto’s die bij het douane loket staan. Vier van de vijf zijn pick-ups.
Dan moet ze lachen en denkt even diep na en geeft ze toestemming.
“Khaop khun kha”, “Thank you!’
Dan loop ik naar de eigenaar, een jonge succesvolle Laotiaan, van een grote pick-up en vraag of we met hem mee mogen rijden over de brug omdat de bus vol is. Geen enkel probleem.
We zetten de fietsen rechtop in de laadbak, als de klep dicht is staan ze helemaal klem, en gooien de tassen erbij. Heel luxe rijden we dus de brug over en laden de hele boel vervolgens weer uit. We kopen een visum (altijd pasfoto’s bij je hebben) en laten ons paspoort stempelen. We zijn in Laos!
Het is even wennen, die eerste dag.
Niet zozeer de taal, want die is verwant aan het Thais, maar het is een stuk warmer aan de Laotiaanse kant van de Mekong, waarschijnlijk door de bergen die de wind tegenhouden. Het omrekenen van de Laotiaanse munteenheid, de Kip, naar Euro’s, Dollars en zelfs naar Thaise Bath, geeft in het begin nogal wat verwarring. Eric pint 1,5 miljoen Kip. Dat is dus € 150,-. Er zijn briefjes van 1000, van 10000, van 100000. Voor je het weet geef je een ton te veel uit… Nou is dat niet zo’n super grote ramp want dat is omgerekend ‘maar’ € 10,-, maar toch… Wat een gedoe.
En we missen Nicholas natuurlijk, zowel als vriemd als tolk. Hij fietst vanaf de grens in drie dagen terug naar Udon Thani.
De eerste tien kilometer fietsen we over een verschrikkelijk drukke weg. Al het vrachtverkeer dat over de brug gekomen is raast langs ons. En er zijn niet zulke mooie vluchtstroken als in Thailand waar we over kunnen fietsen. Gelukkig kunnen we na tien kilometer afslaan en weer langs de Mekong rijden over een rustigere weg. Overal horen we: “Falang, Falang”, wat ‘Buitenlander’ betekent, gevolgd door: “Sabaidee!”, wat ‘Hallo’ betekent, en een stralende lach. We zijn een bezienswaardigheid voor de mensen, en vooral voor de kinderen. Oprecht vragen we ons af waarom men ons zo enthousiast begroet want we merken niets van bijbedoelingen. Maar waar komt die immens brede lach dan vandaan? Wie het weet mag het zeggen.
Het leuke van Laos is ook dat je er soms brood kunt krijgen in de vorm van een kleine baguette. Kan niet anders dan een overblijfsel van het Frans-koloniale verleden van Laos. Zo zie je in de grotere plaatsen bij huizen regelmatig louvredeuren en -luiken en bij overheidsgebouwen staat de functie vaak ook in het Frans aangegeven.
Maar het blijft natuurlijk wel Azië, dus of je nou in een klein dorpje of in een grotere plaats als Thakhek of Savannakhet overnacht: je wordt steevast gewekt met het gekraai van hanen en de geur van vuurtjes.
Bun Awk Phansa
In Thakhek, de eerste plaats waar we verblijven, wordt, zoals Nicholas al had voorzien, het Bun Awk Phansa gevierd. Dat is gelijk aan het Loy Krathong festival wat eind oktober/begin november bij volle maan in Thailand gevierd wordt. Men viert het einde van de periode van drie maanden waarin door hevige regenval vaak overstromingen plaatsvinden. Het is na die periode overwegend helder weer en een aangename temperatuur.
Net als de Thai vieren de Laotianen dit feest door na zonsondergang bootjes van bananenbladeren, versierd met bloemen, wierrookstaafjes en een kaars, de rivier af te laten drijven.
Langs de boulevard staan tientallen stalletjes die de bananenblad bootjes in verschillende typen en maten verkopen. Tegenover de grote Wat (tempel) aan de Mekong voert een stenen trap met aan weerszijden enorme groen en geel geschilderde Naga’s naar de oever. Daar worden de wierrook staafjes en het kaarsje aangestoken, en een gebedje gepreveld. Vervolgens wordt het bootje overhandigd aan een van de kinderen die tot hun middel in de Mekong staan en die ze vervolgens iets uit de kant te water laten. De kinderen krijgen bij ieder bootje een beetje geld toegestopt.
Niet alleen worden er bananenbootjes de Mekong opgestuurd. Er gaan ook talloze wensballonnen de lucht in. Het is een bijzonder gezicht en leuk om mee te maken: al die honderden dobberende verlichte bootjes de rivier af te zien drijven en de wensballonnen erboven. En bijzonder om te zien dat ook zoveel jonge mensen aan deze traditie mee doen.
‘Heuan Hin’ Khmer tempeltje
Als we vanaf Savannakhet verder naar het zuiden fietsen, kunnen we een prachtige onverharde weg vlak langs de Mekong nemen.
Al een paar keer hebben we een bord met ‘Stone House‘ erop gezien. In ons gidsje lezen we dat daarmee de ruïne van Heuan Hin, wat ‘Stenen Huis’ betekent, bedoeld wordt. Het is een tempeltje uit de tijd dat dit gebied tot de Cham of Khmer koninkrijken behoorde, gedateerd 553 – 700 n. Chr.
Eric fietst er al voorbij. Het zal volgens hem wel weer een ondefinieerbaar hoop stenen zijn.
“Het is maar 500 meter van de weg af. Zullen we toch even kijken”, roep ik.
En daar krijgen we geen spijt van. Het tempeltje blijkt nog steeds gebruikt te worden als plaats van offeren en gebed. Er staan een paar prachtige oude beeldjes. Wat ze precies betekenen weet ik niet. Kijk zelf maar. De meesten zullen wel de Boeddha voorstellen, maar er is er ook een van een soort paard.
Een mooie opmaat naar Angkor Wat
Carla
Geef een reactie