(English translation after the Dutch text)
“Wow, moet je kijken Eric! Geen vierbaansweg meer, geen rotzooi in de berm en we rijden niet meer over een talud. Wat een verschil met de Panamericana in Panama!”
We zijn al vroeg bij de grensplaats Paso Canoa, en voor we het weten hebben we de ‘salida’ stempels voor Panama en de ‘entrada’ stempels voor Costa Rica in onze paspoorten staan. Een nieuw land voelt altijd alsof er een nieuwe reis begint. De mensen zijn meestal wat anders, het geld, soms de taal en in dit geval ook de omgeving. We rijen in de schaduw van hoge bomen en pal links en rechts van ons staan bloemen, bomen, jungle en bijbehorende geluiden.
Nog maar sporadisch komt er een grote vrachtwagen langs maar ik kan niet wachten om de Panamericana te verlaten, dus als we in het eerste stadje wat gegeten en gepind hebben zeg ik tegen Eric:
“We kunnen die 30 km naar de kust vandaag ook nog doen. Dan komen we weliswaar laat aan, maar dan kunnen we morgenochtend de eerste boot naar het schiereiland Osa nemen. En als het een beetje mee zit zijn we morgenavond in Bahia Drake en hebben we een dag op ons schema ingehaald”.
“Zo, waar heb jij die spirit en energie vandaan zeg?”, vraagt Eric verbaasd.
“Ik ben helemaal klaar met die Panamericana. En we hebben een uur extra vandaag want in Costa Rica is het een uur vroeger dan in Panama”.
“Ja, maar dat betekent wel dat het een uur vroeger donker is….”
Daar heeft Eric dan wel weer gelijk in.
Het blijken wel nog een pittige 35 kilometers te zijn, maar met een afdaling naar de kust in het licht van de ondergaande zon en ruim 110 km op de teller rollen we die namiddag nog het havenplaatsje Golfito binnen. De kamer die we vinden is eenvoudig, maar de pasta met zeevruchten in het restaurantje is werkelijk goddelijk!
De veerpont naar het schiereiland Osa is klein, maar efficiënt, en het is geen enkel probleem om de fietsen en alle tassen mee te krijgen. Ze staan goed vastgebonden op het voordek en worden tot onze grote verbazing niet eens nat van het zeewater.
Het uur aan boord gebruikt Eric om zijn Spaanse woordenkennis nog wat uit te breiden en babbelt er lustig op los met de lokale mensen, onderwijl zijn vertaal-app raadplegend als ze er niet uit komen.
Vanaf de havenplaats vervolgen we onze route 30 kilometer lang over een stille, vlakke, weg. We komen hier een stel Spaanse wereldfietsers (Viajando Afull) tegen die in Canada begonnen zijn en wel zien waar ze eindigen. Heerlijk.
Dan komen we bij de afslag waar we een onverharde weg inslaan die dwars over het schiereiland gaat naar een hele mooie baai. Het is inmiddels 12 uur ’s middags en we hebben op het hoogteprofiel gezien dat we aan de twee ‘bergen’ die deze weg over gaat een zware dobber zullen krijgen. Het is al ruim na vieren als we pas de eerste berg over zijn. Van zeeniveau naar 360 meter hoogte over een afstand van vier kilometer. Dat is een gemiddeld stijgingspercentage van pakweg 10 procent. En ook nog eens over eens slechte weg. We moeten afstappen en duwen de fietsen voor ons uit. Maar mooi dat de omgeving is!
“We gaan het niet halen vandaag Eric. Ik stel voor dat we een bus of een vrachtwagen of zo aanhouden als er nog een langs komt.” We dalen af naar 180 meter en moeten daarna weer naar 420 meter over een afstand van drie kilometer.
Meestal wil Eric daar niets van weten, maar hij ziet ook wel in dat we die tweede berg écht niet meer gaan halen vandaag.
De eerste auto die we aanhouden is een toeristenauto, een tweezitter met wat ruimte voor de rugzakken achterin. Helaas geen ruimte voor twee mensen, twee fietsen en 12 tassen.
Maar we hebben geluk. De volgende auto die we aanhouden is een vrachtwagen met een heel aardig echtpaar en hun dochter. Ze bevoorraden Bahia Drake om de paar dagen met verse groeten en fruit. De fietsen en de tassen mogen achterin tussen de kratjes bloemkool, wortels en aardappels en wij in de cabine. Het is wel wat krapjes met z’n vijven, maar ach, nog een paar uur een fiets over een berg duwen zou ook niet erg comfortabel geweest zijn.
Af en toe stoppen we onderweg om bestelde groente en fruit af te leveren, dus dan kunnen we de benen even strekken.
Het blijkt dat de man, Dennis, een tijd lang in Bahia Drake heeft gewerkt en gewoond, dus hij kent veel mensen en hij zet ons dan ook af bij een bevriend hotelletje. Erg leuk. Alle kamers lijken rondom de jungle gebouwd te zijn. ’s Avonds trakteren we Dennis en zijn gezin op een diner in het restaurant van het hotel. En wat eten we? Juist: vis in bananenblad en ……… heerlijk verse groente en aardappelpuree.
Carla
“Wow Eric, look! No dual carriageway, no rubbish on the side of the road and we ride no longer on a slope. What a difference from the Panamericana in Panama! ”
We are early in the border town of Paso Canoa, and before we know we have the ‘salida’ stamps for Panama and the ‘entrada’ stamps for Costa Rica in our passports. A new country always feels like starting a new journey. People are usually somewhat different, the money, and sometimes the language, and in this case the area. We cycle in the shade of tall trees and left and right of us are flowers, trees, jungle and its sounds.
Just occasionally a large truck passes us, but I cannot wait to leave the Panamericana, so after we ate something and changed money in the first town I say to Eric:
“We can make that 30 km to the coast still today. Then we iwill arrive late, but then we can take the first boat to the Osa Peninsula tomorrow morning. And with a bit of luck we can be in Bahia Drake tomorrow evening. Then we have caught up a day on our schedule. ”
“So, where did does that spirit and energy come from?”, asks Eric surprised.
“I’m all done with that Panamericana. And we have an extra hour today because Costa Rica is one hour behind Panama. ”
“Yes, but it does mean that it’s dark an hour earlier ….”
Eric is right about that.
It turns out to be a tough 35 kilometers, but with a descent to the coast in the light of the setting sun and more than 110 km on the VDO we roll into the harbor town of Golfito still that afternoon. The room we find is simple but the seafood pasta in the restaurant is truly divine!
The ferry to the Osa Peninsula is small but efficient, and it’s no problem to take along all the bags and the bicycles. They are well strapped on the front deck and to our great surprise, do not even get wet with seawater.
The hour aboard Eric used to expand his Spanish vocabulary and chatting a bit with the local people, consulting his translation app if they get stuck in the conversation.
From the port we continue our route 30 kilometers long on a quiet, flat road. We bump into a couple of Spanish world cyclists (Viajando Afull) who began in Canada and see where they will end. Great!
Then we come to the junction where we turn into a dirt road that cuts right across the peninsula to a beautiful bay. It is now 12 o’clock and we have seen on the elevation profile that the two ‘mountains’ which the road passes will give us a tough time. It’s already well past four o’clock when we only conquered the first mountain. From sea level to 360 meters over a distance of four kilometers. That’s an average gradient of roughly 10 percent. And also on a very bad road. We have to get off and push the bike many times. But the surroundings are beautiful!
“We’re not going to get there today, Eric. I suggest that we stop a bus or a truck or something if one comes along. “We go down to 180 meters and after that again to 420 meters over a distance of three kilometers.
Usually, Eric wants to know nothing of this, but he also sees that we really are not going to make it over the second mountain today.
The first car that we stop is a tourist car, a two-seater with room for backpacks in the back. Unfortunately no room for two people, two bikes and 12 bags.
But we’re lucky. The next car that we stop is a truck with a very nice couple and their daughter. They provide Bahia Drake every few days with fresh fruits and vegetables. The bicycles and bags go in the back between the crates of cauliflower, carrots and potatoes and we go in the cabin. It’s a bit cramped with the five of us, but hey, a few hours pushing a fully loaded bike up a mountain would not have been very comfortable either.
Occasionally we stop en route to deliver ordered fruits and vegetables, so then we can stretch our legs a bit.
It appears that the man, Dennis, has worked and lived for some time in Bahia Drake, so he knows many people and so he drops us off at a befriended little hotel. Very nice. All the rooms appear to have been built around the jungle. In the evenings we treat Dennis and his family for dinner in the hotel restaurant. And what do we eat? Exactly: fish in banana leaf and ……… wonderful fresh vegetables and mashed potatoes.
Carla
Carla
Geef een reactie